Arcade Action

Je kunt het kopen via Telsell en het heet Arcade Action. Voor zestig euro (veertig voor het tweede exemplaar) krijg je een console-achtig apparaat met 84 klassieke 8bit-spelletjes. Kijk ’s nachts of ’s morgens maar eens naar de televisie en je komt het tegen.

Het gaat om een kloon van de Nintendo NES, de spelcomputer uit mijn jeugdherinneringen, en ik zit me ernstig af te vragen hoe het in elkaar steekt met met de rechten op dat ding.

Het auteursrecht op media zoals videogames verloopt voor zover ik weet pas na 25 jaar en die grens is voor deze spellen nog niet verlopen (we hebben het over het midden van de jaren tachtig). Er zijn maar weinig games van ‘vroegah’ die vrijgegeven zijn ten behoeve van het publieke domein (‘Elite’ is er een). Sterker nog, veel game-uitgevers verdienen nog steeds een flinke duit door oude games zoals deze opnieuw uit te brengen, bijvoorbeeld op mobiele telefoons of op de Game Boy Advance. Het lijkt me niet dat die lui het fijn vinden dat consumenten nu oude tijden kunnen herleven met een flauwe kloon!

Het legendarische platformspel ‘Super Mario Bros.’ zit ook in de Arcade Action, maar dan met konijntjes als hoofdrolspelers; kennelijk waren de makers bang voor juridische actie van Nintendo. Maar er zitten talloze andere games in het apparaat, van fabrikanten als Namco, Konami, Capcom en SNK, die (grotendeels?) ongewijzigd zijn gebleven, net als andere Nintendo-spellen (waaronder ‘Balloon Fight’ en ‘Wreckin’ Crew’). Daarnaast zijn de ontwerpen van de console, de controllers en het bijbehorende lichtpistool gejat van respectievelijk de Nintendo 64, de Super Nintendo en opnieuw de NES.

Moet er nu niet iemand actie gaan ondernemen?

Ik schrijf dit om een hele andere reden: de presentatie van de Arcade Action. Toegegeven, het is knullig gedaan. De meneer en de mevrouw die babbelen over de spelletjes zijn te oud en niet hip genoeg. En ze weten net niet genoeg van de games af.

Maar het lukte ze wonderwel om me enthousiast te krijgen! Hoe deed men dat? Door simpelweg te laten zien hoe leuk die spelletjes ooit waren en hoe leuk ze nog steeds zijn. Het zou me niets verbazen als heel wat mensen zo’n Arcade Action bestellen; niet de fanatieke gamers die de gamebladen en de gamesites lezen, maar wel een heleboel anderen, die ook wel eens zo’n game van vroeger willen proberen. Serieus, het is lang geleden (if ever) dat ik iemand op tv enthousiast heb zien uitleggen waarom het nou zo leuk is om een bepaald spel te proberen.

Naast dat Nintendo en collega’s de Arcade Action helemaal kapot moeten gaan maken in de rechtzaal, meen ik ook dat men er een belangrijke les uit moet trekken: als je echt een breed publiek wilt bereiken met je producten, moet je misschien gewoon eens laten zien wat er zo leuk is aan videogames!

Of misschien is het al laat en ben ik geïndoctrineerd met het Telsell-gedachtengoed door die kwaadaardige televisie. Ik vind die ene ook zo leuk waarin twee mevrouwen heel veel kussens in een koffer doen.