Babypolitiek

Het wordt omgeroepen: iedereen die graag om 17.55 uur naar Amsterdam wil vliegen moet zich nu toch echt richting Gate 3 bewegen.

Jurjen en ik zijn als laatste opgestaan. Wat heeft het nou voor zin om in de rij te gaan wachten als je toch een vast stoelnummer hebt. We zijn moe van een enerverend weekend vol onvergetelijke ervaringen. En dus sluiten we ons als laatste aan bij de wachtenden, nog maar een kort rijtje. Althans, als laatste?

Een stukje terug staan er nog een vader en een moeder, met hun baby’tje. Het kind huilt. Al een hele tijd. Ze wiegen het kind, doen een speentje in het mondje, aaien het over het bolletje, spelen met de grijpvingertjes, spreken klanken uit met een geruststellend timbre, geven het flesje. Maar de baby blijft janken; geen wanhopig of aggressief gejank, maar gejank van een vastberaden soort. Huilen om het huilen.

Ik heb het ontcijferd. Het betekent het volgende: “Pap, mam, begrijp dat nou. Het is heel simpel. Ik ga niet vliegen met het huidige politieke klimaat.”