Bioritme

Ik snap er niks van. Ieder jaar heb ik weer een geniale anti-jetlag aanpak bedacht en ieder jaar klopt er weer helemaal niks van.

Beste lezer, ik ben weer thuis. Om kwart over vijf landde vlucht AF 2040 uit Parijs in Amsterdam. Nog veel eerder had ik veel te lang meegereisd met vlucht AF 069, van Los Angeles naar Parijs.

Ik begrijp dat hele bioritme gewoon niet, denk ik. Als je van Los Angeles naar Amsterdam vliegt, skip je heel snel door de nacht heen. Je vliegt tegen de rotatie van de aarde in. Om een uur of zeven ’s avonds Amerikaanse westkust-tijd duik je de duisternis in, om er een paar krappe uurtjes later weer uit te knallen. Ik heb nauwelijks geslapen in het vliegtuig, dus voor mijn gevoel heb ik een hele, hele lange dag gehad, van 24 plus 24 min 9 uur tijdsverschil. Commentaar van Marcha: “Je loopt er bij als een zombie.” Ja, ik was inderdaad wel moe.

Mijn geniale plan: dat ik vooral op tijd mijn bed in moest duiken omdat ik minstens tien of twaalf uur zou willen slapen. Dus ik lag er gisteravond om een uur of half elf in. En nu, om half vijf, ben ik klaarwakker. Waarom heb ik na een dag van 39 uur genoeg aan zes uur slaap? Ik heb nooit genoeg aan zes uur! Potverdikkie.