Das Pop in het LVC

Mijn zusje Lieke heeft het slim bekeken. Toen ik zo oud was als zij, was ik fan van The Smashing Pumpkins. Zij is fan van Das Pop. Een stuk dichter bij huis; ik heb de verpletterende pompoenen wel een paar keer zien optreden (zelfs in de tijd dat zanger Billy Corgan een soort van priester was geworden), maar bij zulke concerten kun je natuurlijk nooit op de eerste rij staan, de zanger aanraken als je dat wilt, en zelfs het speeksel dat hij bij zijn intense zangpartijen de lucht in slingert opvangen. Mijn zusje stond daar vanavond. Ik zeg het je: zij heeft het slim bekeken.

Dat was dus een van de redenen om dit weekend in Leiden te vertoeven: ik ging mee naar Das Pop in het LVC. Mijn moeder zou dat oorspronkelijk ook doen, maar kwam daar op het laatste nippertje op terug. Uiteindelijk misschien wel wijs, want het was een gekkenhuis. Met vooral veel meisjes van een jaar of 18 zoals mijn zusje, die dicht op elkaar en wild rondspringend, samen met de spots en de slechte of niet aanwezige airco, nogal wat hitte veroorzaakten. En ik moet zeggen dat ik de smaak ook wel te pakken kreeg zo tegen het einde, toen meezinger ‘The Love Program’ werd ingezet.

Het meisje dat in mijn oor stond te blèren (ze had me niets te melden, maar zong de liedjes hartstochtelijk mee) deed me denken aan mezelf, toen ik een tijdje geleden Belle & Sebastian zag optreden tijdens het Motel Mozaïque-festival in Rotterdam. Daar was í­k degene die lekker mee stond te jengelen. Dat ging me kennelijk goed af, want het meisje voor me draaide zich op een gegeven moment om en zei, heel lief: “Jij kunt er ook wat van. Van zingen.” Dat voelde goed; ik voelde me een beetje zoals een meisje van 18 zich zal voelen bij een optreden van Das Pop, gok ik.

Na afloop, midden op de Breestraat, werden we nog even geïnterviewd voor (meen ik) een of andere Vlaamse muzieksite. Of we iets van Das Pop wilden zingen. Nee juffrouw, daar zijn wij niet zo goed in.