De muziek valt uit elkaar

Ik bedoel het niet bozig en elitair, maar muziek begint in mijn oren uiteen te vallen. Dat is niet negatief, het is juist prachtig.

Vroeger was ik een beetje een amuzikaal jongetje. Mijn enige kwaliteit op dit vlak was mijn stem, maar ook daarmee kon ik weinig aanvangen. Ik heb wel eens geprobeerd om met een band mee te zingen, maar wist dan nooit wanneer ik het eerste couplet moest inzetten, laat staan het refrein. Het lukte me alleen om mee te zingen met mijn favoriete liedjes, gewoon door heel vaak te oefenen. Maar ook dan moest ik even wachten op een hint van de echte zanger voordat ik kon beginnen met mijn kabbelende keelklanken.

De muziek klonk me in de oren als een dikke brij van geluiden waar ik amper een route in kon vinden. Maar daar begint nu dus verandering in te komen. Ik hoor ineens pianootjes in liedjes die voorheen alleen maar muziek waren. De cd’s die ik al zo vaak gedraaid heb, vertonen ineens meer diepgang. Ik kan drumbewegingen maken in de lucht die iets te maken hebben met de beats van mijn favoriete songs. Ik kan de baslijn en de gitaarlijn onderscheiden.

Hoe het ineens zo komt, weet ik niet, maar de muziek valt uit elkaar. Jawel, er is nog hoop voor Niels de muzikant.