Decadente liefdesverklaring

Het is tijd voor een decadente liefdesverklaring. Nu kan het, want nu heb ik wat gedronken. Het is een liefdesverklaring aan allerlei dingen.

Vanavond herinnerde Marcha mij eraan dat er nóg een reden is waarom het fijn is om in Utrecht te wonen op de Oudegracht: zij woont in De Bilt en dat is dichtbij genoeg om in een kwartiertje te fietsen. Met als enige nadeel dat je er koude vingers van krijgt gedurende dit jaargetijde. Ik speelde vanavond Kolonisten van Katan met Marcha en haar moeder, en dat was fijn ondanks dat ik vier keer verloor. Waarom? Omdat ik van haar houd en haar nooit meer kwijt wil. Decadente liefdesverklaring nummer één.

Het was nog niet afgelopen: ik fietste terug en kwam zowaar ergens in het centrum Dimme tegen, die op de stoep naast een pub stond te sms’en. Ik schoot hem aan: “Hee aap!” Van het een komt het ander en even later stond ik mee te deinen op liedjes van een of andere zanger die vierde dat het St. Patrick’s Day was. Er waren vrienden bij, en vriendinnen, en na afloop kreeg ik een broodje kroket, en decadente liefdesverklaring nummer twee is aan het leven in het algemeen en de vreemde dingen die zomaar op je pad kunnen komen als je even niet oplet.