Dit is het oog van de storm

Waar blijft mijn vijfde post over Zelda? Ik heb deze GameCube-game gewoon nog niet uitgespeeld. En eerlijk gezegd ben ik de motivatie om verder te spelen ook een beetje kwijt. Ik moet momenteel acht Triforce-kaarten vinden op kleine roteilandjes, die kaarten laten ontcijferen voor erg veel roepies en vervolgens acht Triforce-stukken uit de oceaan vissen.

Ik heb al een paar urenlange sessies gehad waarin ik niets anders deed dan warpen en zeilen, en… het is gewoon niet boeiend. In vorige Zelda’s kwam je in het laatste bedrijf de ene na de andere vette kerker tegen; maar dit hier is niks meer dan een flauwe list om de gameplay te rekken. Ik moet echt mijn best doen om mezelf enthousiast te maken en nog eens een stukje te zeilen. En dat na het fantastische begin, met die vindingrijke drie kerkers.

Het is een prachtige parallel met mijn eigen leven. GameSen, n3, mijn boek uitgegeven krijgen; het werk is gedaan en nu moet ik wachten. Terwijl mijn bankrekening leegsijpelt lig ik lam in mijn bed of klik ik zonder echt doel door mijn bookmarks. Stiekem is er best het een en ander te doen, maar net als het vooruitzicht op acht Triforce-stukjes, is het gewoon niet zo spannend om vanavond mijn eerste Gammo-recensie te gaan schrijven. Hartstikke leuk dat ze me gevraagd hebben voor dat V8-tv-programma, en het zullen vast wel weer leuke stukjes worden, en het is prachtig dat ik elke week iets voor ze kan doen, omdat dat toch wat financiële vastigheid biedt, maar toch. Maar toch.

Voor de andere dingen die er liggen geldt net zoiets. Alles is nog zo ver weg. Alles lijkt zo triviaal. Ik kan beginnen aan mijn teksten voor het nieuwe Nintendo-blad, maar dat hoeft pas begin juni af. Ik kan verder gaan aan mijn tweede boek, waarvan het ‘best leuk zou zijn’ als het in september af was. Ik zou me eens op GameSen kunnen storten, daar weer iets moois van maken. Het kan allemaal, maar niets móet.

Ik weet het best: als ik vandaag nou gewoon begin! Als ik het nou gewoon alvast afmaak! Maar omdat het nog niet móet, kan ik er de energie er gewoon niet voor vinden. Als ik de energie had, zou ik aan het eind van de maand een vuistdikke tweede roman afhebben, plus dertig pagina’s Nintendo. Als ik de energie had, zou ik volgende maand GameSen weer op poten hebben. En de maand daarna nog weer iets anders, iets waar de wereld beter van wordt en de mensen blij. Het zou ook schelen als ik mezelf geloofde bij het roepen van zulke dingen.

Ik moet gewoon die Triforce-stukjes gaan opvissen, ik moet niet treuzelen met elke avond twee pagina’s in boek zeven van ‘The Wheel of Time’, ik moet gewoon doorlezen. Ken je dat gevoel, dat je ergens heel hard in wilt bijten, maar dat je kaken zeuren, zo van: “We hebben de kracht gewoon niet!”? Terwijl je vaak genoeg ergens heel hard je tanden in hebt gezet?

Laat dat oog van de storm alsjeblieft snel overwaaien.