Gesprekken met onbekenden

Een paar dagen geleden liep ik ’s avonds op straat en prikte er ineens iets in mijn voet. Ik ging tegen een muurtje staan om te voelen wat er was… en om even bij te komen, The Getaway-stijl. Een man passeerde me en zei: “Ja, als je zo lang gelopen hebt, gaat het pijn doen.”

Mensen spreken me niet zo vaak aan op straat. Daaruit trek ik de conclusie dat het niet gebruikelijk is om woorden te wisselen met onbekenden. Nooit te lullig om de algemene consensus te volgen, doe ik het persoonlijk ook nooit.

Kennelijk verandert er een boel als iemand die vicieuze circel eens een keer doorbreekt. Ik riep de man meteen na: “Er prikte iets!” Nu had ik zomaar ook met iemand gesproken!

Gisternacht, precies hetzelfde liedje. Ik loop te glibberen op een troittoir met platgetrapte sneeuw, bedenk me na een tijdje en besluit op het fietspad te gaan lopen. Een man haalt me in en mompelt: “Hier gaat het wat sneller. Hier hebben ze gestrooid.” Ik antwoord meteen gevat, zoiets van: “Eh, ha, ja!”

De moraal van dit verhaal? Heb je zomaar kritiek op iemand die je totaal niet kent, twijfel dan geen moment en trek die grote arrogante wafel van je open. Je zou de wereld nog eens kunnen veranderen.