Ik ben van de iteratieve generatie

Ik weet nog dat ik heel lang geen horloge had, en geen mobiele telefoon, en dat ik op de bonnefooi op de trein stapte, zonder te weten hoe lang die er precies over zou doen. Meestal arriveerde ik dan ongeveer op tijd bij mijn afspraak, soms ook niet. Eigenlijk had ik best wel een reputatie van te laat komen in die tijd.

Zo ben ik ook begonnen met mijn bedrijf. Ik deed klussen, en stuurde soms facturen, en meestal was mijn saldo positief. Nou ja, het ging eigenlijk best wel eens mis. Vooral de belastingdienst trok bij mij aan het kortste eind. En mijn vader moest altijd de deur opendoen als de deurwaarder kwam, want ik zat ergens in een trein, zonder enig benul of ik nog kans maakte om mijn afspraak te halen.

Mijn bruiloft was eigenlijk niet zo’n succes, vond ik zelf. Ik wil het nog wel eens over doen, en dan op zo’n manier dat ik er persoonlijk plezier aan beleef.

Het renoveren van mijn huis is voor een eerste keer best goed gelukt, maar eigenlijk moeten we het gewoon nog eens doen. Hoe kun je iets van te voren plannen als je het nog nooit hebt gedaan?

Tegen de tijd dat mijn nieuwe boek af is, heb ik het drie keer in zijn geheel geschreven en honderd keer bedacht hoe ik het zou moeten schrijven.

Ik ben van de iteratieve generatie. Niet alleen vind ik dat je dingen die je graag wilt doen moet blijven proberen tot ze eindelijk eens lukken, ik ben ook bang dat ik niet anders kan dan ploeteren tot ik langzaam, tergend langzaam, ergens toe kom.

En nu maar hopen dat de rest van de wereld geduld met mij heeft.