In dubio qua fineliner

Zit ik vanmiddag op een terras over geheime dingen te praten, valt er een korte stilte. Los ik die stilte op zoals we dat doen in mijn genootschap van duistere sujetten: door nog even te herhalen dat “het echt heel tof wordt”. Geef ik daarbij toch een enthousiaste klap tegen de onderkant van mijn schrijfblok!

Mijn twee dagen eerder aangeschafte rode fineliner (pakje van vier, naast rood ook zwart, groen en blauw) kiest met een keurig boogje het luchtruim. Hij valt op een van de houten planken die samen het rijkelijk overschaduwde terras op het water vormen. Maar de dop van mijn pen, die valt precies door de spleet tussen de planken, zo in de plomp. Hilariteit alom, maar mijn dop, die ben ik mooi kwijt.

Nu ben ik in dubio. Moet ik de pen weggooien, moet ik een dop improviseren of moet ik er als een razende mee gaan schrijven of tekenen tot ‘ie uitdroogt?