Kosmische entiteit

alchemist.jpg

Vandaag gelezen: ‘De Alchemist’ van Paulo Coelho, een boekje over een schaapsherder die zijn droom volgt op zoek naar een schat, wonderlijke dingen meemaakt, de halve woestijn doorreist en uiteindelijk liefde vindt en de zin van het leven leert begrijpen. Het is een strak geschreven sprookje dat zo bol staat van de symboliek en van de ideeën dat ik minstens de helft gemist moet hebben tijdens deze eerste leesbeurt. Gelukkig is het geen dik boek.

Ik wil wel even roepen dat ik het niet eens ben met bepaalde filosofische overwegingen van de auteur. Ik geloof niet dat ‘het universum samenspant’ om je te helpen bij het bereiken van je doelen als je ‘volgens jouw eigen legende leeft’. Ik heb meer de neiging om te geloven in de mens zelf. Dat we zoveel kunnen bereiken als we het maar graag genoeg willen, komt wat mij betreft door onze haast onuitputtelijke wilskracht. Daarom geloof ik ook niet in God (de kosmische entiteit die naar mijn smaak net iets te vaak wordt genoemd in De Alchemist), ik heb hem simpelweg niet nodig. Want ik heb alles wat ik nodig heb zelf al. Wel grappig is dat de implicaties van Coelho’s filosofie amper verschillen met de implicaties van de mijne. Dat je mee moet gaan in de stroming van het leven en dat je je hart moet volgen, vinden we namelijk allebei.

Overigens heb ik het boekje geleend van een bijzondere vriendin, die het ongetwijfeld in mijn handen drukte omdat ik af en toe bijna letterlijk de zaken aanhaal die in De Alchemist zo’n belangrijke rol spelen. Op het specifieke moment dat ik het boekje toegeschoven kreeg zag ik trouwens dat het omslag werd getekend door Moebius.