Kreten en klanken

Ik vind het moeilijk om A Silver Mt. Zion te omschrijven. Het is grootse muziek, bijna bombastisch. Muziek die zacht, breekbaar opkomt om later in een cathartische climax los te barsten. Het is muziek met strijkers en fragiele stemmen. Het is einde-van-de-wereld-muziek.

Gisteren trad deze band op in Tivoli. Het was een concert met stoelen, maar er waren meer toeschouwers dan zitplaatsen. Ik was laat en in mijn eentje, dus ging ik achterin de zaal aan de zijkant tegen de muur zitten. Stilletjes, in een hoekje, mijn knieën opgetrokken, genoot ik van de kreten en klanken.

Tegen het einde van de avond stond ik op en zag ik dat een grote groep mensen naar voren was gelopen, om zo dicht mogelijk bij het podium te komen, de bron van al dat moois. De stoelgebieden werden eilanden omringd door staande toeschouwers, met een anderlandse, betoverende soundtrack.

Een adembenemend moment.