Lowlands 2003, deel één

The Mars Volta: net niet zo strak als op cd, net iets te ingewikkeld voor een groot deel van het publiek en alle mensen van de beveiliging, met veertig minuten in plaats van het beloofde uur veel te kort, maar toch wel heel tof. Wat doet die zanger cool, yo. En een halfuurtje van meegepikt: The Coral. Ook heel leuk, op het podium is het helemaal precies piratenmuziek. Piraat! Wel ‘Dreaming of You’ gemist, het vrolijke meezinghitje.

Ik ben op Lowlands. Ik loop inmiddels welgeteld twee uur over het terrein en ben al aan het loggen. Bovendien heb ik bijna iedereen die ik hier zou kunnen tegenkomen al gezien. Maurice (de programmeur van GameSen) heeft zijn tent naast de mijne gezet en Michel (die werkt bij de Nintendo-spellijn) liep op het laatst toch maar weg bij The Mars Volta.

Gisteren was leuk, soort van. Omdat alle tassen werden gecheckt, duurde het gigantisch lang voordat je op de camping was. Ik heb zes uur moeten wachten; ik heb gehoord van mensen die er negen uur over deden. Mensen scholden, mensen klaagden en ik speelde de batterij van mijn GBA SP leeg. Mensen vloekten, mensen zeurden en ik stond daar in mijn eentje tussen velen. Wat kun je anders dan geduldig zijn? Zeiken kost me teveel energie als het niets verandert. Iemand riep: “Ik moet schijten!” Iemand anders riep: “Iedereen moet schijten!”

Nog iemand anders zei: “Zoiets als dit heb ik nog nooit meegemaakt. Wat een waardeloze organisatie. Mijn hele festival is verpest. Ik kom nooit meer naar Lowlands.” Zondag is iedereen het weer vergeten, wedden? Nu ga ik naar Ladytron.