Man voor het raam

Enkele weken geleden zag ik hem voor het eerst, maar hij moet er al veel langer zitten. Maanden. Jaren. Misschien wel decennia.

Een grijze man, vriendelijk gezicht, sigaretje in zijn hand. Bril met zwaar montuur. In het hoekje naast het raam, half achter het gordijntje. Ik zie hem áltijd als ik vanuit de stad naar huis fiets, tot zeker een uur of tien. Hij doet niks, kijkt alleen. Ik vraag me af of hij opstaat als tafeltjedekje zijn eten brengt en waar hij slaapt.

Vandaag glimlachte ik naar hem, voor het eerst. Hij zag me niet.