Marketa

Ik ontmoette Marketa in Klub Lávka, naast de beroemde Karlsbrug. Het was onze eerste avond in Praag. Als je buiten op het terras zat, zag je de flitsen van de fotocamera’s vanaf de brug in het niets verdwijnen. En als je binnen op barniveau zat, kon je kijken naar een kooidanseres die leek op de […]

Ik ontmoette Marketa in Klub Lávka, naast de beroemde Karlsbrug. Het was onze eerste avond in Praag.

Als je buiten op het terras zat, zag je de flitsen van de fotocamera’s vanaf de brug in het niets verdwijnen. En als je binnen op barniveau zat, kon je kijken naar een kooidanseres die leek op de mevrouw uit ‘The Shining’, maar dan in bikini – ze speelde luchtgitaar op haar omhooggestoken been.

In de kelder werd gedanst en was het klein en warm, Maarten Gras en ik eisten een plekje op voor onze swingende activiteiten. De blacklights maakten van de lijnen op mijn ‘1up’-polsbandje een helblauwe attractie. Ik stak ‘m in de lucht, niemand gaf het aandacht. Behalve een meisje in het roze, in een hoekje achter een pilaar – in een flits meende ik te zien dat ze naar me keek.

Dat was Marketa.

Ze zag eruit alsof ze 16 kon zijn, maar ook 18. Ze had kleine borstjes, een wijd uitlopende spijkerbroek die netjes over haar schattige rood-grijze sneakertjes viel en halflang haar dat achter haar oren piekerig naar achteren stak. Ze danste in haar eentje – haar vriendin, type blonde stoot, groen truitje, geen beha, had een scharrel opgepikt.

Er was ook een jongen met een bril die af en toe met Marketa praatte. Hij voelde zich duidelijk niet op zijn gemak op de dansvloer – ze gebaarde hem ongeduldig weg te gaan. Later bleek het haar broer te zijn, die de ondankbare taak had gekregen op zijn zusje te passen.

Rond middernacht durfde ik naast haar te dansen en pogingen te doen haar blikken op te vangen. Als dat lukte, keek ze zenuwachtig de andere kant op. Ik danste energiek en creatief en lachte erbij, zo van: leuk hè? Marketa’s vriendin staarde me aan alsof ik gek was, zelf bekeek ze me met glimmende ogen – om daarna meteen weg te kijken en te focussen op de muziek, het ritme, haar bewegingen.

Ik zong de volledige tekst mee van ‘Billie Jean’ – Marketa keek me glunderend en met open mond aan. We probeerden samen een danspasje, ik bewoog mijn handen in de lijnen van haar lichaam. Bij een salsa-achtig nummer legde ze haar handjes in de mijne – ik klemde de uiteindes van haar kleine vingers vast, om uiteindelijk weer los te laten – ik had niet gedurfd haar hand op te tillen en haar in een rondje te trekken.

Marketa was dapper. Zij, niet ik, begon met praten. Ze vroeg waar ik vandaan kwam. Zelf woonde ze gewoon in Praag. Ik verstond dat ze Arketa heette – ezelsbruggetje: Patricia Arquette uit ‘Lost Highway’ – en later dat ze Parketa heette. We lachten naar elkaar – ik bekeek haar mondje, haar neusje en haar oogjes, die bij het lachen streepjes werden.

“Dancing, it is my hobby”, zei ze. “I can see you like to dance”, antwoordde ik. Ik stak mijn duimen omhoog. “You’re fantastic.” Als het me lukte haar heel even gelukkig te maken, zou de hele vakantie op voorhand geslaagd zijn.

Toen raakte ik haar kwijt. Marketa ging naar het terras met haar broer en haar vriendin – na enige aarzeling volgde ik hen de trap op, om ze halverwege tegen te komen. Met een sip gezicht vroeg ik: “Are you going home?” Ze knikte en maakte een jammer-gebaar. Ik gaf haar een kusje op haar wang en liep richting wc.

Ik was buiten adem van het dansen, mijn mond was droog en het zweet gutste langs mijn slapen naar beneden. Ik boog voor de toiletjuffrouw die me langsliet ondanks dat ik geen kleingeld bij me had. Daarna kocht ik een flesje mineraalwater. Terwijl ik het in één beweging leegdronk drong het tot me door dat het een misverstand was – dat ze had begrepen dat ik, en niet zij, naar huis ging. Ze was er nog!

Het regende buiten. Het terras werd bijna helemaal overdekt door een enorme luifel. Het was er inmiddels net zo vol als in de kelder – Marketa’s vriendin en haar scharrel stonden zichzelf kletsnat te dansen. Onder de overkapping ontdekten Maarten en ik Marketa. Tijdens ‘Let’s Twist Again’ wurmden we ons haar kant op, door ruimtegebrek kwam ook ik in de regen te staan. Marketa deed haar glimlach en zei: “It’s a water disco.” Ze kwam naast me staan, in de regen, en we lachten, en we dansten.

Ik genoot intens van Marketa. Haar lichaam schreeuwde: ik ben jong en onzeker! En toch begon zij het gesprekje en niet ik. Haar vriendin was de baas, maar uiteindelijk won Marketa. Uiteindelijk was zij de leukste en de mooiste, op een pure, verfijnde manier. Uiteindelijk hadden wij het meeste plezier, en het enige dat we deden was dansen en lachen – no strings attached.

Het laatste deel van de nacht ging snel voorbij. Op het terras verliep het gesprek stukken beter, over rockmuziek – zij hield van de Red Hot Chilli Peppers – en over onze bezigheden – zij ging na de zomer naar de zesde van de acht klassen van het Gymnasium. Ze wilde wel vormgever worden later, ze hield van tekenen op de computer. Maar ze wilde niet schilderen – ik demonstreerde het met een paar wilde streken op een luchtdoek.

Op haar mobieltje tikte ze haar naam, zodat ik eindelijk begreep dat ze Marketa heette, en niet Arketa, en niet Parketa.

Om twee uur moest ze met haar broer mee naar huis. Ik vergat haar nog iets op het hart te drukken. “You are a very special girl, don’t let anyone ever tell you otherwise”, iets afgrijselijk zoets, maar wat ze wel onthouden zou hebben, misschien wel voor altijd. In een waas bleef ik achter, met een gelukszalig gevoel in mijn buik en een brede grijns op mijn gezicht – en een herinnering aan de lieve Marketa.