My Beloved Monster

Wat is dat toch de laatste tijd? Mensen klagen steen en been over de standaardvorm van Hollywood-films en als er dan eindelijk eens iets atypisch Amerikaans in de bioscoop draait, is het ook niet goed. Het gebeurde al met ‘The Ring’, zoals ik in een post over paarden vertelde. Net als toen voel ik me in het geval van ‘Hulk’ weer geneigd om in de verdediging te schieten.

Het is wel zo eerlijk om even te melden dat ik een zwak heb voor de Taiwanese regisseur Ang Lee. Ik krijg al honger als ik denk aan zijn maaltijd/relatie-film ‘Eat Drink Man Woman’, maar ook van zijn Amerikaanse werk ben ik een liefhebber. ‘The Ice Storm’ en ‘Sense and Sensibility’ behoren tot mijn favorieten. En hij was natuurlijk ook de man achter het monumentale ‘Crouching Tiger, Hidden Dragon’. Het prospect van een Hulk door Ang Lee was voor mij vooraf al net zoiets als wanneer Darren Aronofsky (‘Pi’, ‘Requiem for a Dream’) een verfilming van ‘Batman Year One’ zou doen.

Kort door de bocht: ik vind het fantastisch wat Ang Lee heeft gedaan met de comic over dat groene monster. Hulk is niet zomaar een superheldenfilm, Hulk gaat over de relaties tussen de personages: Bruce en z’n pa, Bruce en Bettie, en Bettie en haar pa. De mooiste filmmomenten vind ik de dramatische scènes waarin die relaties veranderen. Ik heb genoten van de duidelijke klassieke, mythische drie-akte-verhaalstructuur, net als de manier waarop Lee het verhaal langzaam opbouwt en in het begin niet strooit met special effects.

Ik heb ook kritiek. Voor een film die zich richt op persoonlijk drama vind ik bepaalde actiescènes te langdradig. Ook vind ik dat men de elementen van het stripboek minder letterlijk had mogen nemen. De gemuteerde Hulk-honden en de zevenmijls Hulk-sprongen in het bijzonder doen af aan het zorgvuldig opgebouwde semirealisme. Qua vormgeving vind ik het tof wat Lee heeft gedaan met comic-achtige kadertjes waarin je de actie ziet vanuit meerdere hoeken, maar vind ik ook dat de Hulk zelf minder cartoony had mogen ogen. Dat zou beter passen bij de serieuze benadering van de personages. Een compromis om de ongebruikelijk diepe verhaallijn erdoor te krijgen bij de studio?

Mijn belangrijkste indruk is de volgende: wat is het toch tof dat ‘X-Men’ en ‘Spider-Man’ zó succesvol zijn dat niemand bij Marvel en Universal het uiteindelijk erg vond dat de Hulk lekker raar werd verfilmd! Ongetwijfeld gaat Ang Lee nu weer een klein maar fijn dramaatje doen en ongetwijfeld komt er geen ‘Hulk 2’ in deze stijl. Maar er is nu mooi wel een prachtige film over innerlijke strijd en de verhouding tussen vaders en hun kinderen in een oogverblindend comicsausje, in plaats van een special effects showcase met een overload aan spierballentaal. Waarom zijn niet meer mensen blij met zoiets raars uit Hollywood?