Overmorgen

“Wat een draak van een film,” zei het meisje dat naast ons zat, “wat een opeenstapeling van clichés.”

Ik ben niet zo’n kritische filmkijker. Ik sta positief in het leven en zo kijk ik ook naar langspeelfilms: ik ga op zoek naar goeie dingen. Het meisje naast ons was op zoek gegaan naar clichés. Dat zegt meer over het meisje dan over de film. Er zaten namelijk genoeg goeie dingen in ‘The Day After Tomorrow’.

Er had ook een feitenneuker naast ons kunnen zitten. Die had constant kleine foutjes kunnen uitlichten. Zo van: “Waarom blijft die gast midden op de glasplaat liggen, waarom schuift ie niet een stukje op?” Of: “Hoe kan die boot dagen in een sneeuwstorm liggen zonder dat zich een laag sneeuw voor de deur heeft opgehoopt?”

Dat vind ik zoiets als: “Zie je nou wel dat deze film niet echt gebeurd is!”

Ja, dat wist ik al.

Ik vond The Day After Tomorrow een bijzonder onderhoudende film. De spanningsopbouw was met name in de eerste helft haast perfect te noemen, met voor mijn gevoel in iedere scène exponentieel spektaculairdere visuele effecten. In tegenstelling tot andere rampenfilms werd geen tijd verspild met het allereerst introduceren van de personages: de hel begon metéén, zij het gestaag.

De klimaatsveranderende opzet was geloofwaardig naar mijn idee, al geef ik toe dat mijn inzicht in klimatologie beperkt is tot “Goh, mooi weer vandaag”, en ik kon me ook wel verplaatsen in de hoofdrolspelers. Je kunt wel zeuren op de vader die schuld voelt ten opzichte van zijn zoon, omdat je zoiets eerder hebt gezien in een film, maar ik voelde eigenlijk wel met hem mee.

Natúúrlijk was er ook een ‘jongen-meisje-verliefd’ draad, maar dan denk ik: clichés zijn niet zomaar clichés. ‘Jongen-meisje-verliefd’ raakt nog altijd snaren. En terecht.

Annemieke zei na afloop dat je een complete tweede film zou kunnen maken over de groep mensen die zich verschanst in de openbare bibliotheek in het hartje van de sneeuwstorm. Het zou interessant zijn om te weten te komen of die mensen dachten dat ze bleven leven of dood zouden gaan; waar ze na de dood naartoe zouden gaan; hoe ze hun leven tot dat punt hadden ervaren.

Zoiets zou een interessante film kunnen worden, maar ik ben blij dat de makers van The Day After Tomorrow begrepen dat ze gewoon een zomerspektakel moesten maken, niets meer en niets minder. Ik vind dat ze volledig zijn geslaagd in hun opzet.