Pappa-maaltijd

Ik woon al een jaar in mijn kamertje aan de Oudegracht en vandaag heb ik voor het eerst iets heel bijzonders gedaan. Of eigenlijk iets heel normaals. Iets dat ik zo gruwelijk normaal vind, dat ik mezelf er tot nu toe angstvallig voor had beschermd.

Dit is een echte pappa-maaltijd. Mijn vader kookte vroeger meestal voor ons. Verder dan aardappeltjes met groente en stukje vlees kwam hij vaak niet. Jaren lang, dag in, dag uit. Ik laat het nu erger klinken dan het is, want eetbaar was het natuurlijk best. Hoe dan ook, vandaag heb ik voor mezelf, door samenloop van omstandigheden, aardappeltjes met groente en stukje vlees bereid. En het daarna helemaal alleen opgegeten. All of it, want het was best veel zoals je kunt zien.

Ik vind het het stom om voor mezelf te koken. Ik stop liever iets in de magnetron of ik ga gewoon iets halen. Als iemand anders mee eet, heb ik geen probleem met koken. Al is mijn creatief spectrum op dat vlak wat beperkt, ik vind het dan zelfs wel leuk. Doe ik al dat werk tenminste niet voor niets.

Dat zal ook wel de reden zijn waarom ik hier nu over log. Zodat jij kunt zeggen: “Nou Niels, dat heb je goed gedaan.” Met een volle buik en een tevreden glimlach op je gezicht.