Prachtige open vlakte

Als ik in het vervolg over Karlien schrijf, betekent dit niet dat ik een nieuwe vriendin heb. Dan betekent het dat mijn zusje hier woont sinds vandaag. En ik hou wel van haar, maar op een heel andere manier.

Vanavond hebben we roti gemaakt en het samen, voor de tv, bijna allemaal opgegeten. Daarna hebben we samen de afwas gedaan. Nog weer later heeft zij haar favoriete dinsdagavond-programma’s gekeken en heb ik met m’n iBook op schoot, op het bed, tegen de deadlines zitten strijden.

Karlien ging slapen en ik heb nog even een blokje om gelopen. Ik dacht aan ADHD, hoe dat niet alleen te maken heeft met druktemaken, maar ook met concentratie.

Ik dacht: misschien heb ik ook wel ADHD, ik kan immers maar één ding tegelijk doen. En toen dacht ik: maar is dat niet mannen eigen? Ik dacht: ik kan dingen alleen maar als mijn hoofd ernaar staat. En toen dacht ik: mijn hoofd staat er soms niet naar omdat ik maar één ding tegelijk kan doen.

De deadlines haalden me in, jakkerend. Soms glijden de teksten zó uit m’n hoofd, maar vandaag niet. Vandaag bleven ze ergens hangen en voelde ik een tinteling in mijn handen als ik wilde typen. Misschien omdat ze met drie tegelijk kwamen. Misschien omdat er zoveel andere dingen waren in m’n gedachten.

Heeft Karlien de software die ze nodig heeft? Ga ik naar New York eind deze maand? Wat is een mooi verjaardagscadeau? Zou ik m’n reis naar Honduras vooruit kunnen schuiven? Hoe werkt dat Girotel? Welke fotocamera zal ik kopen? Waarom gaat Júrjen naar Seattle en niet ik?

Ik liep door Zuilen en voelde m’n linkerbeen. Er lagen wat blaadjes op straat. Ik stapte erop en hoorde een herfstgeluid. Ik dacht, heel dramatisch, ‘Wij ploeteren voort’, en het mooie was dat ik tegelijk wist dat wij het niet voor niets deden.

Het mooie was dat ik wist dat het na het settelen, na het wennen, na het artikelen inleveren zou ogen als een prachtige open vlakte waar alles weer mogelijk was.