Superheldengame

Niet lang nadat ik Ang Lee’s ‘Hulk’ in de bioscoop had gezien schreef ik voor GameQuest een stukje over ‘Viewtiful Joe’, een apart ogend vechtspel op de Nintendo GameCube. Ik was al laat met het artikel en toen werkte internet ook nog eens tegen; ik kreeg mijn verhaal niet gemaild. Marcel was zo braaf om in te springen met een vervangende tekst. Ik had voor niets geschreven, jammer maar helaas. Gisteren kwam ik mijn verhaal weer tegen en bedacht ik dat het ondanks het ‘de lezer weet vast een boel over games’-toontje best op Controllerboy past. Eigenlijk is het helemaal geen ‘preview’, eerder een column over het culturele belang van dit spel. Leest u maar.

“Je ziet ze vaak: power-ups die je personage tijdelijk of permanent nieuwe vaardigheden verschaffen. Super Mario sprong al blij door het Mushroom Kingdom en kreeg hij een paddenstoel te pakken, dan werd hij een maatje groter en kon hij bakstenen verbrijzelen. Vond hij een knipperende ster, dan werd hij enkele momenten onsterfelijk, een soort superheld.

Inderdaad, superhelden uit films en comics vormen al jaren een belangrijke inspiratie voor de power-ups uit videogames. Het is niet voor niets dat je op je console kunt vliegen, vuurballen gooien of extreem sterk worden. De mate waarin superhelden tot de verbeelding spreken bepaalt nog steeds het gezicht van het videogamelandschap.

Superheld-achtige power-ups zijn ideaal voor videogames. Als spelmaker wil je de speler constant interesseren, verrassen en belonen, en voorwerpen als een cape waarmee je kunt vliegen tot je door een vijand wordt geraakt zijn een fantastische manier om een prikkelend ritme aan te brengen in de gameplay.

Viewtiful Joe is een game die zich heel bewust is van de connecties tussen superhelden en videogames. Het spel experimenteert vrijelijk met de mogelijkheden van superheldconcepten. Je zou de power-up gameplay kunnen zien als een collage van invloeden uit andere media, wat Viewtiful Joe bij uitstek geschikt maakt voor de noemer ‘kunstgame’.

Ook qua visuele stijl speelt de game met je verwachtingen. De gameplay is 2d, maar de achtergronden zijn volledig 3d, met een tekenfilmachtig jasje. Het kleurenpalet is echter niet blij en primair, maar onheilspellend en duister. Dan is er ook nog de cinematische cameravoering, die de actie nóg dynamischer maakt.

Onder deze multimediale ‘culture clash’ huist zeer solide gameplay. Dit is een knokgame waarin je erop los mept en schopt en naar hartelust combo’s rijgt. De VFX-meter bovenin beeld zorgt voor de nodige power-up pret. Deze meter groeit naarmate je verder komt en nadat je ‘m hebt gebruikt, vult ‘ie vanzelf.

De VFX-meter maakt superkrachten als ‘SlowÂ’en Mach SpeedÂ’ mogelijk, waarmee je de actie vertraagt of versnelt. Zo kun door de snelheid te verhogen een poel lava laten volstromen of een helikopter crashen door zijn rotorbladen te vertragen. Uiteraard is ‘SlowÂ’ ook handig om in ware ‘The Matrix’-stijl kogels te ontwijken. Een andere superkracht is ‘ZoomÂ’, waarbij de camera ineens zo dicht op de actie zit dat je vijanden onder de indruk raken en je ze probleemloos een mep kunt verkopen.

Laten we hopen dat er meer games komen die ideeën uit andere media op zo speelbare wijze implementeren. Het enige dat nu nog ontbreekt in videogames is het interne conflict van de superheld die al die bijzondere krachten helemaal niet wil, omdat de buitenwereld het niet van hem accepteert of omdat het echt niet lauw is om uit je kleren te scheuren en de boel aan gort te slaan.”