Suske & Wiske

Ooit was mijn hartewens het bezitten van alle ‘Suske & Wiske’-albums. Het leek me niet alleen fantastisch om alle avonturen uit mijn hoofd te kennen, maar ook om te kunnen zeggen: “Ik heb ze allemaal!” Inmiddels ben ik fan-af, maar die bezitziekte, die is gebleven. Het begon toen ik negen was. Vanaf album 220, ‘Sagarmatha’, […]

Ooit was mijn hartewens het bezitten van alle ‘Suske & Wiske’-albums. Het leek me niet alleen fantastisch om alle avonturen uit mijn hoofd te kennen, maar ook om te kunnen zeggen: “Ik heb ze allemaal!” Inmiddels ben ik fan-af, maar die bezitziekte, die is gebleven.

Het begon toen ik negen was. Vanaf album 220, ‘Sagarmatha’, kocht ik ieder kwartaal de nieuwe. Tegelijk betaalden mijn ouders zich blauw aan de verzamelbanden met ieder vier oude albums van een of andere postorderclub. Zodoende is mijn hartewens een tijdje werkelijkheid geweest: de verzameling was compleet, van album 67 tot en met tweehonderdzoveel. We woonden op huisnummer 67, de reeks móest dus wel voor mij zijn gemaakt!

Ik las de albums grijs, maar ik keek ook naar de poppenserie, naar de tekenfilmserie en zodra het er was kocht ik wekelijks het stripblad. Toen ik voor het eerst op internet kwam, zocht ik meteen naar een Suske & Wiske-site.

Toen ik een keer ziek op bed lag, kreeg ik een stickeralbum compleet met alle stickers. Het werd zo verkocht omdat er geen hond was die ze los verzamelde. De hele middag plakte ik zorgvuldig alle albumkaften op de daarvoor bestemde rechthoekjes. Ik voelde me op slag beter.

Via de onderstaande tekst ontdekte ik waar ik me lange tijd over had verwonderd: wat er vóór nummer 67 kwam. Er bleken vele tientallen oude uitgaves te zijn geweest, in één kleur, twee kleuren of in de bijzondere blauwe serie. In die tijd was ik boos op mijn vader omdat hij en zijn broer de tweekleurenuitgaves waren kwijtgeraakt in een verhuizing. (Hij noemde de strip steevast ‘Uske & Iske’, jaja.)

Ik heb in geen tijden meer Suske & Wiske gelezen. Als ie bestond zou ik nog wel een luxe herdruk willen kopen van ‘Het Spaanse Spook’, in de originele uitvoering met afwijkende kaft en later geschrapte pagina’s.

Toch jeukt het om naar de bioscoop te gaan en ‘De Duistere Diamant’ te kijken, de morgen te verschijnen speelfilm. Ondanks dat ik me niet kan voorstellen dat het leuk is: tenminste de baard van Barabas is afkomstig van de makers van ‘Kabouter Plop’ en Wiske heeft verdorie borsten gekregen. Noem het jeugdsentiment, ik wil dat wel eens zien. Wie gaat er mee?