Troosttaart

Stijn van der Loo mailde me. Stijn is onder andere toneelspeler en schrijver, en hij kent Henk-Jan Smits. Dat schijnt een aardige man te zijn. Querido gaf in januari Stijns debuut ‘De Galvano’ uit. Het boek kreeg lovende kritieken, en net als mijn eigen debuutroman ‘Toiletten’ een nominatie voor de debutantenprijs.

Stijn mailde me bij wijze van felicitatie met mijn nominatie. En hij vroeg of ik ook zo’n lekker grote taart had gekregen van Querido.

Taart? Ik had geen taart gezien. Ik mailde terug: “Ik heb geen taart gezien.” Samen speculeerden we over de reden. Zou het zijn omdat ik niet in Amsterdam woon? Zou het zijn omdat ik, in de woorden van Stijn, de prijs toch al ging winnen en de taart een soort troosttaart was? Waren ze me simpelweg vergeten? Ik stuurde een licht verontwaardigd mailtje naar mijn literair agent en dacht na over een manier om de kwestie aan te kaarten bij de uitgeverij. “Het gaat me niet om de taart, ik ben niet dol op zoet, maar ik vroeg het me gewoon af.” Zoiets.

*

’s Middags vond ik het briefje. Ik was niet thuis geweest en de taartenbezorger had mijn slagroomtaart bij de buren afgeleverd. Hij smaakte lekker.