Utrechtfiets nummer vier

Utrechtfiets nummer één ben ik alweer een beetje vergeten. Die was wel aardig, geloof ik. Ik heb hem nog een keer moeten redden uit het berghok van de flat in Overvecht waar ik toen een tijdje zat. Ik herinner me uit die periode vooral de gekte van n3 maken en niks van mijn fiets.

Utrechtfiets nummer twee was echt een wrak. Die viel al bijna uit elkaar toen ik hem kocht. Op een gegeven moment ging de band lek en heb ik hem gewoon laten staan. Rotding. Een tijdje later was ‘ie verdwenen uit het fietsenrek. Had iemand mijn wrak gejat? Onvoorstelbaar.

Utrechtfiets nummer drie was super. Alles wat ik had geleerd over fietsen en mijn wensen voor fietsen, kwam samen in deze fiets. Ik wilde: een werkend voor- en achterlicht, een bel, een terugtraprem en een damesmodel. En deze fiets had dat. Het voorlicht en de bel waren al vrij snel naar de tering, maar het bleef een fijne fiets. Tot de keer dat ik zo slim was om hem op het station aan de zijkant van het rek neer te zetten, aan de zijkant van het rek waar je fiets veel te veel opvalt.

Utrechtfiets nummer vier ben ik gisteren gaan kopen. Een herenmodel. Wel een fijn exemplaar, maar niet ideaal zoals de vorige. Ik had het alweer een paar weken uitgehouden zonder, maar Utrecht zonder fiets, dat voelt toch alsof je in een rolstoel zit. Ik heb van de fietsendealer zes maanden garantie gekregen in plaats van drie en het advies om voorzichtiger te zijn, omdat mijn vorige fietsen ook allemaal bij hem vandaan kwamen, en allemaal gestolen zijn.

Toch wel soort van grappig, als er eigenlijk maar één manier is waarop hij al die mooie Utrechtfietsen iedere keer maar weer in de aanbieding kan hebben.