Vergeet-mij-nietjesblauw

Voordat ik naar LA vertrok kreeg ik van Annemieke een zomerjas. Een hippe vergeet-mij-nietjesblauwe jas, voor mijn verjaardag alvast. Ondanks dat het warm was op overstapvliegveld Philadelphia trok ik het jasje aan. Dit was de virtuele link met mijn lief; mijn verjaarscadeau; en een stijlattribuut bovendien.

Op weg naar de vertrekterminal werden we een stukje buitenlangs geleid, over een betonnen stoep zoals die alleen in Amerika bestaan. Hier was het wel héél warm. Ik trok het jasje uit en hield het zorgvuldig in mijn hand. Wat was het een fijn ding; zó dun dat ik ‘m opgevouwen tussen mijn vingers kon klemmen.

(En een bekend merk! Dus duur!)

Ik passeerde de douane, slenterde door het winkelgebied, haalde Wok To Go-achtig voedsel, ging zitten aan een tafeltje en testte de Philadelphiaanse voorzieningen op gebied van draadloos internet.

Je raadt het misschien al, maar ik begon me op dat punt wat kaal te voelen. Bij de laatste slok Mountain Dew wist ik het: mijn jas was weg. Ik kon hem nog voelen in mijn hand, maar het kledingstuk zelf was verdwenen. Ik deed mijn ogen dicht en haalde voor de geest hoe ik het jasje had neergelegd. Maar hoeveel moeite ik ook deed, ik kon me niet herinneren waar dat was gebeurd.

Er zat nog maar één ding op: de route teruglopen zoals ik er gekomen was, langs vliegveldwinkeltjes, massagestoelen en schoenpoetsmachines. En jahoor, bij de douane hadden ze ‘m gevonden. Ik bedankte de medewerker: “I’m so glad. It’s my birthday gift!” Opgelucht veegde ik het zweet van mijn voorhoofd en trok ik mijn vergeet-mij-nietjesblauwe jas aan, om nooit meer uit te doen.

Mijn eer was gered, mijn relatie was intact, mijn garderobe was compleet. Halleluja.