Voel je die baslijn?

Het was gisteren zo’n lange, actieve dag, vol vette baslijnen, dat ik niet eens tijd had om hier even te vertellen over alle leuke dingen.

Allereerst ben ik met mijn vriendinnetje wezen snowboarden in Snowdome bij Den Haag. Nu zijn actieve dingen niet heel erg mijn ding, maar ik had al eens op de ski’s gestaan met mijn moeder en zusjes (een doorslaand succes, ik was na twee dagen ziek). Bovendien is snowboarden natuurlijk hartstikke hip. En zoals dat gaat bij mij: als ik er eenmaal mee bezig ben, vind ik het hartstikke leuk, en hoor ik de vette baslijnen al door mijn hoofd dreunen. Terwijl ik met veel moeite net, wat wankel, op die plank blijf staan. Ik denk dat ik teveel SSX op de PlayStation 2 heb gespeeld.

Het grootste probleem is dat mijn conditie weinig voorstelt en ik na iedere afdaling een uur nodig heb om bij te komen. Het is inderdaad bij een activiteit als deze dat ik me voorneem om ‘er iets aan te gaan doen’. Een voornemen dat zo standvastig is, dat het, ahem, bij iedere sportieve activiteit, dus zo één, twee keer per jaar, weer de kop opsteekt. Al ga ik er nu natuurlijk écht iets aan doen.

Tussendoor nog Idols gekeken. Hind moet winnen! Of dat andere meisje. Maar dat zal toch ook wel?

’s Nachts waren er nog meer baslijnen: bij breun thuis was er een feest en daar heb ik net zo lang gedanst tot (This Is) The Dream Of Evan And Chan van dntel voorbij kwam. Toen was ik moe; zo lam als een jong schaap.