Wachten

Nog twee nachtjes slapen en mijn eerste boek komt terug van de drukker. Nog een dag of twee daarna begint het te verschijnen in de boekhandels. Eerst in de grote, betere, daarna in de kleinere, ook best wel goeie. Je denkt misschien: nou, leuk, goed gedaan, geluksvogel, ga nu maar weer iets leuks loggen, Niels. […]

Nog twee nachtjes slapen en mijn eerste boek komt terug van de drukker. Nog een dag of twee daarna begint het te verschijnen in de boekhandels. Eerst in de grote, betere, daarna in de kleinere, ook best wel goeie.

Je denkt misschien: nou, leuk, goed gedaan, geluksvogel, ga nu maar weer iets leuks loggen, Niels. Over films en muziek, over het leven op zich, of over de bloemetjes en de bijtjes. Ga maar een ander boek schrijven. Doe iets nuttigs.

Maar zo werkt het niet, helaas. Ondanks dat alles rond ‘Toiletten’ nu volledig buiten mij om gaat en ik totaal niets meer kan doen om het traject te veranderen, neemt het in mijn bewustzijn zoveel ruimte in, dat er verder niets meer past. Al het andere is onbelangrijk. Ik heb dit boek jaren terug geschreven en zo’n enorm hechte band heb ik er nu ook weer niet mee, maar toch. Toiletten, Toiletten, Toiletten! Moet ik ook nog de afwas doen? Zijn er freelance klussen? Heb ik andere mensen in mijn leven?

“Ach, wat maakt het allemaal ook uit”, zou Herman Brusselmans schrijven.

De afgelopen week deed ik amper nuttige dingen. Was ik niet vooruit te branden. Bleek ik op zich wel gezellig, maar ook niet de meest scherpe gesprekspartner. Zat ik vooral te wachten.

Nog twee dagen.