Where in the world is Marcel van der List?

Ik ken Marcel al heel lang. Toen ik met Richard (nu GameQuest) en Frank (nu nog steeds hip) in de zomer van 1999 op de chat van GameFan een plannetje smeedde voor GameSen, zat hij stilletjes in een hoekje mee te luisteren. Sindsdien hoort hij er gewoon bij.

Veel videogamejournalisten schrijven een stukje gebaseerd op een uurtje spelen, of nog erger: op de achterkant van de hoes. Ook ik maak me hier in noodgevallen wel eens schuldig aan. Marcel niet. Marcel speelt tot diep in de nacht. Als het even kan speelt hij de betreffende game uit, soms zelfs meerdere keren. Hij ként de spellen waar hij over schrijft. Marcel vormt zijn eigen mening, gebaseerd op zijn speelervaringen en niet op de hype van andere media, en weet die op hele eigen wijze aan het papier toe te vertrouwen.

Toen GameSen op de klippen liep, was de vraag: wat moet Marcel? Je hebt van die mensen waarvan je zegt: ach, hij kan altijd nog bij de supermarkt gaan werken. Marcel niet. Marcel die niet over games mag schrijven, is geen Marcel meer. Daarom was ik zo blij dat hij een tijdje geleden als vaste freelancer mocht aantreden bij het tijdschrift GameQuest. Daarom is hij nu net als ik in Los Angeles, om verslag te doen van de E3-videogamevakbeurs.

Vanwaar dit verhaal? Ik heb Marcel woensdagavond voor het laatst gezien. Op het feestje van Nintendo. Daar dronk hij wodka-jus. Ojee.