Wij dansen en zingen

Ik heb laatst eindelijk ‘Dancer in the Dark’ gezien. Wat een prachtige film was dat. Het idee alleen al: een zwaar drama met musical-elementen. Niet zomaar, maar omdat de hoofdpersoon het enige plezier in haar leven haalt uit haar liefde voor muziek. Na Dancer in the Dark kun je nooit meer normaal kijken naar ‘The Sound of Music’. Al denk ik sowieso dat het niet normaal is om ‘normaal’ naar The Sound of Music te kijken. Daar moet je bij dansen en zingen.

Waar gaat Dancer in the Dark nu eigenlijk over? Mijn interpretatie: de mevrouw die gespeeld wordt door Bjí¶rk heeft in haar leven één keer voor zichzelf gekozen, door voor een kind te kiezen. “Omdat ik zo graag een kind in mijn armen wilde voelen.” Dit, terwijl ze wist dat ze aan een erfelijke oogaandoening leed waardoor het kind op den duur, net als zijzelf, blind zou worden. Dat ze desondanks een kind heeft genomen neemt ze zichzelf zo ernstig kwalijk, dat ze zichzelf werkelijk in allerlei bochten wringt om maar te kunnen lijden. En dat in een leven dat al niet gemakkelijk is: als langzaam blind wordende Oost-Europese immigrant in het zuiden van de Verenigde Staten.

Dit is zo’n film waarbij je tegen het scherm wilt roepen: “Mens, doe eens gewoon, kies voor jezelf, stop dit!” Dancer in the Dark eindigt uiteraard bar- en barslecht.