Zelfbewuste games

Mijn favoriete videogame-moment aller tijden: ik had de geniale Role Playing Game ‘Panzer Dragoon Saga’ op de Sega Saturn bijna uitgespeeld… (Het volgende is een spoiler voor wie deze zeldzame klassieker ooit nog denkt te spelen.) Het hele spel door hadden de personages geleuterd over de godheid die hun lot in handen zou hebben, die ze soms van heel dichtbij konden voelen. Ha, dacht ik, ik geloof helemaal niet in goden. Ik vond het sympathieke gasten, vooral de naïeve held Edge en het mysterieuze fossielmeisje Azel, maar dat spirituele, dat hoefde van mij niet zo.

Tot Edge ineens tot een nieuw inzicht kwam, nabij de spelfinale, en hij vanaf de rug van zijn transformerende, vliegende draak recht de spelcamera in keek en zich tot mij richtte. Tot mij. De godheid die Edge bestuurde. Die godheid, dat was í­k. Ik knipperde met mijn ogen, ademde diep uit, en een ‘Donald Duck’-erlebnis maakte zich van mij meester. Oom Donald las de Donald Duck, met op de voorkant oom Donald die de Donald Duck las, met daarop Donald die de Duck las, met Donald die de Duck las, etcetera. Ik was Edge z’n god, mijn god drukte op de A-knop als ik iets wilde zeggen, mijn god werd ook weer bestuurd door een fanatieke gamer, etcetera.

Wauw.

Het was de eerste zelfbewuste videogame die ik ooit had meegemaakt en vandaag kwam ik er weer een tegen. In ‘Final Fantasy Tactics Advance’ wordt een stel kinderen van de gewone wereld naar een fantasiedimensie gezogen, waar ze talloze strategische gevechten uitknokken en ervaring opdoen zoals in een RPG.

Opvallend is dat het niet zomaar kinderen zijn: dit zijn kids met een moeilijke jeugd. Ze worden gepest op school, ze groeien op zonder moeder of ze hebben een lichamelijke tekortkoming. Een jongetje in een rolstoel zegt tegen zijn broer: “Konden we maar magie gebruiken, dan was jij tenminste wat beter met sporten.” Je zou er bijna van gaan huilen. Voor deze broekies is de enige manier om aan de alledaagse realiteit te ontsnappen het spelen van escapistische videogames.

Als ze de eerste stappen zetten in die fantasiewereld, merkt hoofdrolspeler Marche op: “Het lijkt hier verdacht veel op ‘Final Fantasy’.”