Zoet, zacht

Ik heb iets gedaan waarvan ik nooit had gedacht dat ik het zou kunnen. Ik heb iets gedaan dat ik tot nu toe associeerde met snelle jongens in soaps.

Het is allemaal gebeurd binnen de spanne van een lang weekend. Ik maakte het uit met het meisje waarmee ik de afgelopen twee jaar gelukkig was. De vriendin van een van mijn beste vrienden deed twee dagen later hetzelfde. Een kwestie van timing. En ineens was ik een setje met de ex-vriendin van een van mijn beste vrienden.

De ene dag wist ik nog zeker dat ik altijd bij dat ene meisje zou blijven, dat de schijnbaar willekeurige verliefdheidjes wel over zouden gaan, dat ik niet zo moest zeuren over haar negatieve kanten, dat ik niet zo moest twijfelen. De andere dag was ik een nachtelijke praatsessie met het andere meisje rijker, en besefte ik dat ik in een situatie verstrikt was geraakt waar ik helemaal niet wilde zijn. En was ik geheel terecht over een halfbewuste angst heengestapt: “Als ik haar verlaat, vind ik dan óóit nog iemand anders?”

Het verbaast me hoe gemakkelijk zo’n heftige keuze direct na afloop al kan zijn. Hoe een draai van 180 graden gekoppeld aan een hinkstapsprong er vantevoren onmogelijk kan uitzien en na afloop als een peulenschil. Als een logisch gevolg van wat eraan voorafging.

Het verbaast me hoe ik er vrede mee kan hebben dat ik twee van de belangrijkste mensen in mijn leven pijn doe. Hoe gemakkelijk ik zo’n zelfzuchtige beslissing kan goedpraten. Want alleen als ik zelf blij ben, kan ik andere mensen blij maken. En je moet je hart volgen. Je moet voor je dromen kiezen. Ja toch? Ik denk dat je iets vergelijkbaars moet hebben meegemaakt om dit gevoel te begrijpen. Het is niet alsof het me niets kan schelen dat ik mijn ex-vriendin en mijn vriend pijn doe, integendeel. Maar het is zo. Zo gaan de dingen. Nu moeten ze het verwerken. Als ze het willen, kan ik ze helpen.

Hoe verschillend ‘gelukkig zijn met iemand’ kan voelen verbaast me ook. De prille verliefdheid en de nieuwigheid van de situatie maken alles momenteel vast rooskleuriger dan het daadwerkelijk is, maar toch is ‘gelukkig zijn’ een compleet ander beestje geworden. Eerst stond het voor de momenten waarop ik mezelf kon zijn en onzekerheden en wantrouwen tijdelijk naar de achtergrond verdwenen. Nu zijn die dingen een zekerheid, een vast gegeven, en staat ‘gelukkig zijn’ voor dingen als elkaar als vanzelf aanvoelen en doorpraten over alles. Alles!

Ik wil je niet het idee geven dat mijn vorige relatie stom was. Het heeft niet voor niets twee jaar geduurd. We hebben samen prachtige momenten beleefd. Ik ben wijzer geworden, want de dingen die misgingen kwamen als altijd van twee kanten, en je kunt nergens zoveel leren als in de school van de fouten.

Ik wil je wel het idee geven dat ik me nog iedere dag verwonder over deze geschiedenis en dat ik nergens spijt van heb. Het voelt alsof ik de touwtjes aan de haakjes van mijn leven strak in handen heb. Het voelt alsof ik van de hoge duikplank in het diepe ben gesprongen, zonder te weten of het zwembad eigenlijk wel gevuld was.

En ik kan je vertellen: ik ben terechtgekomen in het zoetste, zachtste water dat je kunt verzinnen. Niet bang zijn voelt goed.