De mp3-verleiding
Ik zal niet doen alsof het de eerste keer is dat ik iets illegaals doe. Maar wat ik nu heb gedaan gaat toch verder dan ik gedacht had dat ik zou kunnen.
Waar zal ik beginnen?
Natuurlijk had ik wel eens eerder mp3’tjes gedownload. Gewoon om te kijken hoe het werkt; misschien om een liedje eens een keer goed te kunnen luisteren; om andere mensen de wonderen van het web te demonstreren. Maar na afloop was het altijd heel simpel: delete! Na een tijdje van de harde schijf af. Want mp3’tjes, die voelden niet zo fijn. Als ik muziek okee vond, kocht ik de cd toch wel.
Ik hoor echt geen verschil qua geluidskwaliteit tussen mp3 en audio-cd, zo iemand ben ik niet. En (althans bewust) is er ook geen link met mijn rechtvaardigheidsgevoel. Ik ben ook zo iemand die niet luistert naar cd-r’s, omdat ze… nep zijn? Echte cd’s voelen gewoon honderd keer zo fijn; ik vind het al heerlijk om ze simpelweg te hébben.
Maar ja, die iBook hè. Die iBook verandert alles.
Onder Mac OS X heb je een programma getiteld iTunes, op het eerste gezicht niet meer dan een playlist voor je mp3’tjes. Maar iTunes doet méér, en doet het vooral zo snel en gemakkelijk dat je nooit meer iets anders wilt. Nouja, voorlopig.
Ik heb iTunes nu zo ingesteld (en geloof me, een kind kan die instellingen doen), dat ik maar een muziek-cd in mijn discdrive hoef te steken of hij zet de liedjes om in mp3’s, haalt de liedjesnamen van internet, ordent ze op mijn harde schijf, en plaatst ze in de iTunes-database. En eject de cd vervolgens!
Daarna kan ik de muziek afspelen zonder de cd te hoeven pakken, maar er kan ook iets veel leukers: dynamic playlists maken. Daarmee kan ik bijvoorbeeld al mijn muziek uit de jaren tachtig at random luisteren… of bijvoorbeeld naar alle liedjes die ik meer dan vier sterren heb gegeven, waar ik minder dan twee keer naar heb geluisterd, in het rock-genre.
Kortom, ik heb inmiddels de honderd cd’s die ik hier liggen in mijn iTunes gepropt. En met wat geluk haal ik de andere vierhonderd binnenkort uit Leiden en kan ik die er ook aan toevoegen.
Maar ik had het over illegale shit.
Gisteravond heb ik het programmaatje Acquisition ontdekt, een peer-to-peer bestandjesuitwisselaar í la Kazaa en Morpheus, maar dan mooi vormgegeven en handig. Kortom: maar dan onder OS X.
Met Acquisition heb ik één voor één de elf liedjes van het debuutalbum van The Coral gedownload en ze vervolgens in iTunes gegooid. Het ziet er net uit alsof ik het album in mijn bezit heb en ik het gewoon geïmporteerd heb.
Zo. Het hoge woord is eruit. Tsja, de verleiding werd uiteindelijk dus ook mij te groot.
En toch hè.
En toch voelt het nog niet zo lekker om naar The Coral te luisteren als naar, zeg, Geogaddi van Boards of Canada.
Zou het wennen?