Dracula in spelletjes
Ben jij zo’n Controllerboy-bezoeker die zonder aarzeling mijn stukjes over videogames overslaat? Lees dit keer dan alsjeblieft even verder, ondanks dat dit een stukje over videogames is, want ik beloof je: ik heb iets belangrijks te melden en ik ga echt mijn best doen om het aan je uit te leggen.
Ik wil het hebben over de culturele relevantie van videogames. En dan niet over de negatieve kant, dat videogames nog amper een culturele relevantie hebben. Beeldspelfilosoof Chris Crawford schreef in 1982 al een boek over de oneindige mogelijkheden van videogames. Helaas is de situatie anno 2003 niet veel anders dan die in 1982 was: de meeste games draaien nog steeds om gewelddadige conflicten, ze worden nog steeds door met name jongens gespeeld en voor de buitenwereld zijn ze nog steeds niet veel meer dan ‘spelletjes’. “Besteed je tijd eens nuttig”, dat idee.
De culturele relevantie van videogames dus. Ik heb een traditionele thematische setting bedacht waarin videogames andere media overstijgen en daarmee zomaar cultureel relevant zijn geworden, zonder dat iemand het door heeft. Ik heb het over de legende van Graaf Vlad V van Walachije, alias Dracula. Deze man stond bekend om het spietsen van vijandige hoofden op het hek voor zijn kasteeltje in Transsylvanië. In zijn nagedachtenis werden aardige films gemaakt, leuke boeken geschreven, zelfs wat muziekstukken gecomponeerd, maar het bizarre, ’twisted’ gevoel dat Dracula oproept werd nergens anders zo elegant vastgelegd als in een serie videogames: ‘Castlevania’.
Ik logde al eerder over Castlevania, toen ik net met Controllerboy begonnen was. Deze spellen spelen zich ieder af in een gigantisch kasteel, waar machtige muziek en macabere monsters uit alle culturen de sfeer bepalen. De gameplay bestaat uit het doorzoeken van de vele kerkergangen en het afslachten van hordes slechteriken, om af en toe een gruwelijk vormgegeven eindbaas tegen te komen; hem verslaan geeft je nieuwe mogelijkheden om verder te komen in het kasteel. Je moet niet letten op de spaarzame dialoogjes tussen de personages, zelfs niet het gesprekje met Dracula himself als je het hart van zijn slot hebt bereikt, je moet letten op het gevoel dat het spelen zelf je geeft.
Ik zit al jaren te wachten op een film die het gevoel van de Castlevania-games op het witte doek weet over te brengen, maar dat is er tot op heden niet van gekomen en dat vind ik een verdienste voor het medium videogames.