Eenzaam hart

Gisterochtend lag hij op de weg, vlakbij de bushalte, midden op het asfalt: een helrood hart, gemaakt van pluche.

Gisteravond hadden we het erover. Dat het hart was gevallen, of neergegooid, en dat er de laatste tijd zoveel relaties kapotgaan.

Uit ons hoofd konden we ze nog net op de vingers van één hand tellen, de recent gesneuvelde relaties. Maar, zeiden we, dat waren in veel gevallen natuurlijk mensen die al samen waren sinds hun jeugd, en dat gaat eigenlijk altijd mis. We waren druk op zoek naar rationele redenen waarom het bij ons wel goed zou gaan. We hadden genoeg van afgaan op dat goeie gevoel in de onderbuik.

Vanochtend lag het hart er nog steeds, maar het was platter geworden, en niet meer helrood maar een beetje bruin. Er waren auto’s overheen gereden.