Eilandje in de tijd

Dit stukje las ik vandaag voor op de crematieplechtigheid ter ere van mijn oma, of althans, ik probeerde het:

Ik herinner me weinig van vroeger. Mijn opa en oma kwamen jarenlang op woensdag oppassen, maar ik weet dat vooral van verhalen. De herinnering aan mijn grootouders klontert samen met de herinnering aan ons huis in Leiden. Het gevoel van hoe het was om daar te zijn en om klein te zijn in een overzichtelijke wereld.

Als ik terugga in mijn hoofd, komt één specifiek beeld in me op. Vanuit de eethoek zie ik de woonkamer. Het is een warme, stille dag. De zon valt in bundels door de ramen op de kurkvloer. Dat moment, die plek, die gevoelens, zijn een eilandje geworden. Een eilandje in de tijd dat nooit precies zo heeft bestaan, maar dat ik altijd zo zal onthouden.

Toen oma vorige week ging verhuizen, werd haar gezegd: “We gaan naar Leiden.” Oma reageerde verheugd: “Daar woont mijn dochter.” Maar eenmaal aangekomen zei ze: “Dit is niet Leiden.” Ik denk dat ze dacht dat ze naar ons oude huis zou gaan. De plek waar haar dochter woonde, en haar kleinkinderen. Ik denk dat oma dacht dat ze naar mijn eilandje in de tijd zou gaan.

Het mooie is natuurlijk dat ze daar nu ook is. Oma is op mijn eilandje, en op de eilandjes in de tijd van iedereen die haar heeft gekend. Ze zit, ze staat, in het licht. Ze lacht, ze kijkt. En wij denken aan haar.