‘Friends’-synchronisme

Annemieke kreeg voor haar verjaardag een box met alle afleveringen van Friends op dvd (van mij!). Sindsdien kijken we regelmatig een stel afleveringen. Inmiddels zijn we bijna op de helft, vlak na het begin van seizoen vijf — gisteren kwam aflevering honderd voorbij, waarin Phoebe bevalt van een drieling. Ik vind Friends een vreselijk goede […]

Annemieke kreeg voor haar verjaardag een box met alle afleveringen van Friends op dvd (van mij!). Sindsdien kijken we regelmatig een stel afleveringen. Inmiddels zijn we bijna op de helft, vlak na het begin van seizoen vijf — gisteren kwam aflevering honderd voorbij, waarin Phoebe bevalt van een drieling.

Ik vind Friends een vreselijk goede serie — sure, het is geen intellectuele kost, maar er moet ook gelachen worden. En die gasten zijn zo sympathiek! Alleen Ross kan ik niet uitstaan, waarschijnlijk omdat hij me het meest aan mezelf doet denken. Maar dat is niet de reden waarom ik dit schrijf.

Wat dan wel? Dat er gisteren een opmerkelijk synchronisme plaatsvond. Annemieke en ik hebben de opening, met het liedje “I’ll be there for you” van The Rembrandts, waarbij alle acteurs worden gepresenteerd met wat grappige fragmenten, tig keer gezien. En we kijken die opening ook daadwerkelijk — we zingen mee, klappen bij de drie klapjes aan het begin en letten op of er nieuwe fragmenten bij zijn gekomen. We zouden waarschijnlijk in de war raken als de volgorde waarin de acteurs voorbij komen veranderd zou worden.

Na Matt LeBlanc, Joey, komt Matthew Perry, Chandler, voorbij. Op dat moment zong Annemieke “Matthew, Matthew” — een verwijzing naar een aflevering van ‘Cold Feet’, waarin Adam met tegenzin zijn kind naar zangles neemt. Grappig: precies op dat moment had ik hetzelfde melodietje in mijn hoofd. En nog grappiger: we waren daar allebei terechtgekomen na ons te hebben verwonderd over de vraag hoe Matt en Matthew elkaar op de set van Friends aangesproken moeten hebben.

Vooraf aan Friends honderd moet er iets gezegd zijn, of moeten we allebei iets gezien hebben, dat ons onbewust toespitste op acteursnamen. Wat dat precies is geweest, zullen we natuurlijk nooit te weten komen. En dat is welbeschouwd best jammer.