Gaat dat zien

Ik zei dat ik me suf vermaakte met de tekenfilms van Studio Ghibli. Mijn lezers zeiden dat ik dan ‘Grave of the Fireflies’ moest kijken.

Ik kreeg de dvd voor mijn verjaardag. Gisteren ging ik hem kijken en dat heb ik geweten.

Commentaar op deze film, gevonden op de Internet Movie Database: “I was warned this movie would be emotional, but I had no idea just how understated that was. By the end, my friend and I were huddled together, pouring out tears I’ve never shed for any movie before. It was a mix of horror, empathy, sadness, and so many more emotions I can’t even begin to list.”

Precies zo ging het gisteravond.

Grave of the Fireflies verhaalt over een 13-jarig jochie dat de verantwoordelijkheid krijgt over zijn vierjarige zusje in de laatste jaren van de Tweede Wereldoorlog. In Japan. De film duurt amper anderhalf uur en werkt als een shock treatment. Zonder dat je het goed en wel beseft raakt ie je midden in je hart: ik moest niet huilen bij het einde, maar janken.

Hoe dit exact komt heb ik nog niet kunnen ontrafelen, maar het zal ‘m wel zitten in de onschuld van kinderen tijdens een grote-mensen-oorlog en vooral de totale machteloosheid van het meisje van vier. Bovendien: een kindacteur van die leeftijd zou nooit zo’n prachtige rol neerzetten als de getekende Setsuko.

Wat me brengt bij m’n volgende punt: na decennia Disney-indoctrinatie verwacht je dit niet van van een tekenfilm. My shields were down, ik zag het niet aankomen.

Eigenlijk wil ik enkel zeggen: Grave of the Fireflies. Gaat dat zien.