Gehandicapt kledingstuk

Sommige mensen zijn te vangen in een kledingstuk. Ik heb het niet over ‘jeans als lasso’ en ik ben ook niet van de school die zegt: kleren maken de man. Zelf had ik ooit een donkerblauwe spijkerbroek met slechts één functionele broekzak. Toen ik ‘m kocht zat ik kennelijk in zo’n periode waarin je je […]

Sommige mensen zijn te vangen in een kledingstuk. Ik heb het niet over ‘jeans als lasso’ en ik ben ook niet van de school die zegt: kleren maken de man.

Zelf had ik ooit een donkerblauwe spijkerbroek met slechts één functionele broekzak. Toen ik ‘m kocht zat ik kennelijk in zo’n periode waarin je je handen nauwelijks in je zakken doet, want ik merkte het pas weken later: bij wijze van productiefout zat de linkerbroekzak dichtgenaaid.

(Ik ben een keer op onderzoek gegaan en ontdekte dat de zak wel degelijk bestond, maar desondanks niet toegankelijk was.)

Je kunt mijn persoonlijkheid vangen in die spijkerbroek omdat ik er nooit iets aan heb gedaan. Ik had een tornmesje ter hand kunnen nemen. Ik had een expert kunnen vragen er eens een blik op te werpen. Er waren opties te over.

In plaats daarvan had ik één hand in een zak en de ander in m’n zij of langs m’n lichaam, zelfs als ik het koud had en m’n vingers gevoelloos raakten – tot ie me te krap werd en het gehandicapte kledingstuk in een plastic zak verdween.