Herfstdepressie

Het wordt donker buiten. Vies weer: kou, regen. De herfst heeft er zin in dit jaar. Ik zie het gebeuren: hoe dit nare seizoen me ontmoedigt. Het duurt langer om stukjes te schrijven; ik kan me überhaupt moeilijker tot schrijven zetten. Ik word een beetje cynisch over Nintendo, flauw hè? Misschien scheelt het dat de […]

Het wordt donker buiten. Vies weer: kou, regen. De herfst heeft er zin in dit jaar. Ik zie het gebeuren: hoe dit nare seizoen me ontmoedigt. Het duurt langer om stukjes te schrijven; ik kan me überhaupt moeilijker tot schrijven zetten. Ik word een beetje cynisch over Nintendo, flauw hè? Misschien scheelt het dat de weersomstandigheden ook zo’n invloed hebben op mijn lijf en mijn leden: m’n huid droogt uit, raakt snel geïrriteerd; ik zit letterlijk niet lekker in mijn vel. Af en toe heb ik het ineens superwarm; ben steeds overdreven moe. Ben ik soms een beetje ziek aan het worden?

Ik sluit mijn ogen en dagdroom over een tropisch eiland waar alles koek en ei is. Zelf ben ik een serie databits op een netwerk, ik ben geen lichaam, enkel wat er in mijn hoofd speelt is hoe ik besta. Hier klop ik mijn teksten er zonder nadenken uit en allemaal zijn ze geniaal. Ik schrijf Sneeuwdorp af, binnen twee weken. Hier hoef ik niet meer te wachten op recensies en andere interessante kritieken rond Toiletten, nee: ze druppelen constant binnen, een voor een. In mijn dagdroom bel ik Querido en meld ik dat ik na Sneeuwdorp twee boeken tegelijk schrijf, met totaal uiteenlopende structuur en thematiek.

En dat is niet alles. Er is meer, en het wordt tof. Iedereen heeft bloemen in zijn haar. We dansen rond het kampvuur. Er is appeltaart. Alles kan, want de zon schijnt.