Knappe Walter

Walter zet sinds kort elke dag een knap stukje op zijn weblog. In de vroegte, zodat ik als ik wakker word en achter mijn iBook kruip altijd iets knaps kan lezen. Vaste prik. Hoe doet hij dat toch, iedere keer zo’n mooi verhaal? Het heeft natuurlijk te maken met het feit dat Walter al jaren een weblog bijhoudt. Hij is ervaren. En hij is net gestopt met zijn opleiding, dus hij heeft tijd. Plus zijn boek begint nu vorm te krijgen, dus hij kan zich zonder schuldgevoel ook met andere dingen bezighouden.

Ik ben geen jaloerse fan, ik zie mezelf eerder als een liefhebber. Toch denk ik iedere ochtend als ik Walters nieuwste knappe stukje lees: dat wil ik ook. Zonder hem klakkeloos na te doen, wil ik net zo tof zijn als Walter.

Op andere weblogs lees ik over weblogger-meetings. Ik hoor dat ze met elkaar bellen en emailen. Van mij hoeft dat niet zo. Ik log voor mezelf en voor de gezellige mensen die regelmatig komen kijken wat ik geschreven heb. Het is mijn doel om op een dag net zulke lezers te hebben als ikzelf, wanneer ik Walters log bezoek. Misschien log ik ook om mezelf ‘at the forefront’ te houden, zodat ik de dingen waarmee ik bezig ben kan promoten, maar ik log in ieder geval niet om deel uit te maken van een groep.

Gisteren had Walter weer zo’n stukje waarvan ik dacht: ja! Hij legde uit waarom hij zijn linklijstje heeft afgeschaft. Nou, ik ben dus geen jaloerse fan, eerder een liefhebber, onthoud dat goed, want het is niet mijn intentie om na te apen om het naí¤pen, maar per direct heb ik geen linklijstje meer. Ik verwijs wel gewoon naar Walter als hij weer eens een knap stukje heeft geschreven.