Maar is het kunst?
Donderdag 14.00 uur. Het is mijn deadline voor een artikel over Shigeru Miyamoto. Voor de kunstkatern van het NRC Handelsblad.
Alweer een poosje geleden was ik in Londen om met deze wereldberoemde spelontwerper van Nintendo te praten. Ik heb al wel iets gedaan met dit interview in GameQuest Magazine, maar mijn insteek was vanaf het begin om er een serieus, meer diepgaand artikel over te maken, niet specifiek over een spel, maar over de man achter de spellen.
Het NRC had daar wel oren naar, maar de eerste versie die ik een tijdje terug inleverde was niet goed genoeg. De redacteur wilde onder andere dat ik het meer had over de kunst. Over de richting in de kunst die Miyamoto heeft gekozen. De redacteur wilde weten waarom de spellen van die man er uit zien zoals ze er uit zien.
De kunst in (en vooral ván) de games: ik heb er eerder over nagedacht en geschreven, onder andere voor de expositie ‘Art in Games’ en het bijbehorende boekje. Het blijft een onderwerp waarover tegelijkertijd veel en weinig te zeggen valt. Véél las ik er gisteren hier over, op de log van ConfigSys.boy (geen relatie). Typisch zo’n eindeloos verhaal waar zinnige dingen in staan maar toch ook eigenlijk niet. Je kunt het ook in veel minder woorden doen, ongeveer als volgt: “Natuurlijk zijn de beste games kunst, maar nog lang niet iedereen begrijpt precies hoe en wat.”
Ik heb met Miyamoto gesproken over de symboliek in de gameplay van ‘Pikmin’ (de cirkel des levens) en in ‘The Legend of Zelda’ (‘coming of age’), die hij overigens zelf niet als zodanig zegt te herkennen. Maar die zeker wel bestaat. En de redacteur bij het NRC wil weten waarom Miyamoto’s games er uit zien als tekenfilmpjes. Hoe kan ik nou een artikel schrijven over Miyamoto de gameplay-kunstenaar, voor een redacteur die een artikel verwacht over Miyamoto de beeldend kunstenaar? Ik heb nog anderhalve dag…