Mario’s meesterlijke momentum

Deze recensie stond op 5 juni in nrc.next. Download de PDF.

In het boek Game Feel uit 2008 beschrijft de Amerikaan Steve Swink treffend de doorlopende wisselwerking in games, tussen de input die je geeft via de controller en de audiovisuele output die je daarvoor terugkrijgt. Swink laat zien dat je hierdoor een groeiend gevoel van controle ervaart, over wat haast als een fysieke realiteit aanvoelt.

Weinig games illustreren dit principe beter dan Mario Kart. Misschien omdat de focus in deze klassieke racereeks zo eenduidig is: alles is geënt op momentum.

Je loodst je go-kart door bontgekleurde gethematiseerde omgevingen, krijgt gaandeweg tal van trucs in de vingers die je harder laten gaan, en de game gooit alles in de strijd om je te overtuigen van jouw duizelingwekkende snelheid.

Ondertussen hoeft dít maar te gebeuren en al het momentum valt weg: een botsing, een rondslingerende bananenschil of zo’n gevreesd blauw schild, door achterliggende spelers in één keer naar de gedoodverfde winnaar geslingerd.

In alle racegames gaat het er natuurlijk om dat je de ideale lijn vindt op het parcours, soms ook met shortcuts voor wie bereid is van het betreden pad af te gaan en ’turbovakken’ die je een duwtje in de rug geven als je eroverheen rijdt. Maar Mario Kart is dan pas net begonnen.

Hang je lang genoeg in het kielzog van een tegenstander, dan krijg je een extra zwieper. Maak je een stunt op een richel, dan wacht een tijdelijke boost. Verzamel je tot tien gouden munten, dan wordt je maximumsnelheid hoger. En dan is er nog de power sliding: door een knop ingedrukt te houden en afwisselend naar links en rechts te sturen, bouw je momentum op terwijl je door een bocht slipt.

Zodra je de racebanen leert kennen, en de bochten, richels, turbo’s en munten intuïtief weet te vinden, ontpopt een potje Mario Kart zich tot een energieke aaneenschakeling van kleine en grote turbo’s, tot je zowat over de baan flitst.

Slalommend, springend en draaiend raas je door de levels, aanvallend en dan weer verdedigend. Alles is opgedirkt met spetterende audiovisuele effecten, die voor een bijna lichamelijke sensatie zorgen: rondvliegende vonken, geplingel, geknetter. Jij voedt het spel via de knoppen (of het Wii-stuurtje), en je wordt rijkelijk beloond met een sublieme game feel.

Niet alleen is de aankleding van Mario Kart 8 ongeëvenaard, met de gedetailleerd HD-beelden van de Wii U; er is ook een interessant element toegevoegd. Af en toe betreed je gewichtsloze baanvlakken, die je op de kop en langs muren laten racen. Dat zorgt voor surrealistische vergezichten, maar het keert ook de spelregels binnenstebuiten. In zero gravity moet je juist wél tegen vijanden en obstakels botsen voor een dot extra gas. Ook dit element moet je in de vingers krijgen om een optimaal momentum te kunnen bereiken.

Bij de achtste Mario Kart in 22 jaar, drie speelhalversies niet eens meegeteld, zou je verwachten dat de serie in herhaling viel. Dat is in zekere zin ook zo: Mario Kart is Mario Kart. Maar deze versie heeft zoveel pakkende snelheidselementen en brengt die zo goed in beeld, dat het ’t beste deel tot nu toe is. Serieuzer vormgegeven racespellen steken hier schraal bij af.

Het pad voorwaarts is helder: toekomstige afleveringen kunnen nóg leuker worden met nóg meer manieren om hard te gaan.

Mario Kart 8
Van: Nintendo EAD
Voor: Wii U
5/5 ballen