Na de storm

En toen was het alweer afgelopen. Ik herinner me dit gevoel van vroeger, als ik terugkwam van zomerkamp. Een hele week schreeuwende jongens om je heen, en dan stond je ineens in je eentje met je rugzak thuis. De zon viel door het raam op de vloer, je was ongewassen, een beetje zweterig. Wat was het ineens stil.

De E3, drie dagen van teringherrie en videogames, is achter de rug. Ik ben zelfs nog een paar dagen in Santa Monica geweest met Jurjen. Het strand van Baywatch. Gisteren Disneyland bezocht, net als in 2000 in Tokio, toen ik daar met Jurjen was voor Nintendo’s Space World-expo. Eergisteren wezen fietsen langs het strand, naar Malibu, naar Venice Beach en weer terug naar Santa Monica. Nu is mijn gezicht rood en begint mijn neus te vervellen.

Eergisteren ook nog naar ‘The Matrix Reloaded’ geweest, net als op mijn eerste E3, in 1999, toen we naar ‘The Matrix’ gingen. Ook met Jurjen.

Ik zit nu in de Kinko’s. Ik heb mijn iBook aan een netwerkkabel gehangen en daar hoef ik niet voor te betalen. Geen idee of dit de bedoeling is. Ach ja. Over 25 minuten moet ik weer bij het hotel (motel. Holiday Inn) zijn. Daar halen we onze tassen nog even op, waarna een taxi ons brengt naar LAX. Dan vliegen we via Parijs naar Amsterdam, waar mijn weg zich scheidt van die van Jurjen. Hij gaat met de trein naar Assen. Ik ga met de trein en te voet naar de Oudegracht.

In het vliegtuig speel ik ‘Pokémon Ruby’ op mijn Game Boy Advance SP, net als vier jaar geleden in het vliegtuig terug naar huis, toen ik ‘Pokémon Blue’ ontdekte op mijn Game Boy Color.