Openlijk gefrustreerd
We zaten achter de ruit in de Italiaanse koffietent. Het regende buiten. Werkdag, kantooruur – toch liepen er constant mensen voorbij. Iemand zei: “Kijk nou hoe gespannen iedereen is. Druk doende met verwerken wat er de afgelopen weken is gebeurd.” We zeiden weinig, minder dan normaal. In onze hoofden knarste het. Vandaag liep ik door […]
We zaten achter de ruit in de Italiaanse koffietent. Het regende buiten. Werkdag, kantooruur – toch liepen er constant mensen voorbij. Iemand zei: “Kijk nou hoe gespannen iedereen is. Druk doende met verwerken wat er de afgelopen weken is gebeurd.” We zeiden weinig, minder dan normaal. In onze hoofden knarste het.
Vandaag liep ik door het station en het leek daar alsof meer moslims traditionele gewaden hadden aangetrokken. Ik vroeg me niet af of het een feestdag was of dat ze het provocerend bedoelden. De Hollanders oogden Hollands als altijd en daar stoorde ik me aan. Beetje doen alsof er niks aan de hand was.
Ik sympathiseerde met de jongen die in dikke rooie letters ‘Maroc’ op z’n jas had staan. Z’n houding was breed, z’n blik was boos. Ik dacht: gooi ’t er lekker uit want anders krop je ’t op. Uiteindelijk is de maatschappij gebaat bij openlijk gefrustreerde mensen.