Samenwonen

Samenwonen lijkt een beetje op volwassen worden en debuteren: als het zover is ben je er eigenlijk al aan gewend.

Sinds vandaag woon ik niet écht samen, maar stiekem wel een beetje. Mijn nieuwe kamer is onder die van Annemieke. Ons bed staat op haar zoldertje.

Recht tegenover me zit ze ‘Crime Scene Investigation’ te kijken. Zelf heb ik mijn iBook op schoot, in bed, en log ik over gisteren en vandaag. Hoe we dozen hebben ingepakt, versleept en uitgepakt. Hoe we kasten en een matras hebben meegezeuld. Hoe ik in mijn leven veel te veel rommel heb verzameld. Hoe het allemaal maar net in de nieuwe ruimte past.

We hebben het gezellig. Ik ben moe maar voldaan. Mijn iPod mini ligt onder mijn kussen; ik wil best dingen samen delen, maar grenzen, die moeten blijven bestaan.