Super Stort-in-elkaar

Vandaag heb ik een grote fout gemaakt.

Ik heb mijn vriendinnetje geïntroduceerd met Super Collapse van GameHouse. Terwijl ik wist dat het een van de populairste games op het web is, dat door honderdduizenden fanatiek wordt gespeeld. Ik ken mensen die de dupe zijn geworden van aan Super Collapse verslaafde vriendinnen, echt heel treurig allemaal. Daarom kun je de omvang van mijn fout ook wel vergelijken met het voorstellen aan je vriendin van een superknappe, hypergespierde, mega-intelligente jongen. En dan na afloop raar opkijken als je haar kwijtraakt.

Ik ben me ervan bewust dat er ook iets inzit van afzetten tegen de massa om het afzetten tegen de massa, maar ik vind Super Collapse een stom spel. Ondanks dat het ook mij meesleept, soortvan. De eerste paar minuten.

Ik vermoed dat het uiteindelijk toch geen goed spel is omdat het onmogelijk is om er echt goed in te worden.

In Super Collapse loopt het scherm langzaam vol met gekleurde blokjes. Door met je muis te klikken op een groepje van drie of meer aangrenzende blokjes in dezelfde kleur, verdwijnt het groepje en incasseer je punten. Dat is het. Je moet snel kunnen klikken en een beetje overzicht over het scherm hebben, maar er zijn geen trucs die je kunt leren of wat dan ook. Buiten ‘klik grotere groepen weg en je krijgt meer punten’ is er bovendien geen enkel strategisch inzicht vereist. Je maakt nooit relevante strategische keuzes tijdens het spel, dus je kunt ook geen echte fouten maken.

Als er geen skills te slijpen zijn en je niet kunt leren hoe je strategische fouten voorkomt, ben ik persoonlijk snel uitgekeken op een spel. Vandaar dat Super Collapse mijn kritische test niet doorstaat. Niet overtuigd? Bekijk dan eens elegante meesterwerkjes in hetzelfde genre, zoals Puyo Puyo, Panel de Pon en natuurlijk Tetris. Dát zijn pas games!