The Dark Crystal, eindelijk!
Scène 1.
Ik heb net Gangs of New York gezien met Collin, de Game Boy Advance-spellenmaker uit Harderwijk. Niet te verwarren met de linksextremistische dierenvriend en Pim-hater uit hetzelfde gehucht. Omdat het nog te vroeg is voor pizzarestaurants, duiken we wat winkels in aan de oude gracht. Waaronder Dvd Valley, een wat vreemde winkel zonder veel mogelijkheid tot snuffelen, waar je je constant bekeken voelt en waar ik ex-megalomane bladenbaas Jeroen de Vries achter de kassa meen te herkennen.
En dan, de onverwachte verrassing: The Dark Crystal. Zomaar, tussen waardeloze B-films en minder waardeloze A-films, de ambitieuze flop van Jim Henson en Frank Oz. Inderdaad, zoals de hoes meldt: van de makers van The Muppets. In mijn wereld vooral: van de mensen die later Labyrinth maakten, die geweldige sprookjesfilm met allerlei pratende poppen én Jennifer Connely (toen ze groot was, speelde ze onder andere in Requiem for a Dream). Volgens commentaren op de IMDB een film die voor veel mensen een bepalende rol in hun kindertijd heeft gespeeld. Een onbegrepen fantasy-meesterwerk. De ultieme film zonder animatie, zonder menselijke acteurs. Met poppen. Niet dat ik echt naar deze film heb gezocht, maar het was wel een ‘obscure op mijn lijstje’. Niet dat ik hem ooit heb gezien, maar wel eentje waar ik verwachtingen van heb.
Helaas, dertig euro. Meer dan zestig piek. Niet iets dat mijn budget op dit moment toelaat. Als je eenmaal begint, blijf je bezig. En jahoor, een stukje verder in de winkel: films van Miike Takashi! En nog iets verder: The Idiots, die grappige en ontroerende Dogme ’95-film. Maar ik moet streng zijn. Collin koopt drie dvd’s voor dertig euro en ik ga uiteindelijk met lege handen, maar een volle pizzabuik, naar huis.
Scène 2.
Ik loop met mijn lieve vriendinnetje over diezelfde oude gracht. Weer kom ik voorbij Dvd Valley. Zoals veel volwassen meneren die eigenlijk nog kleine jongetjes zijn, kan ik mijn enthousiasme niet onder stoelen of banken steken en nodig ik haar uit om mee te lopen, die vreemde winkel in. Ik laat ‘m echt alleen even zien, die film die ik zo graag wil kopen, hebben en zien (in die volgorde) maar écht, écht niet mee ga nemen. Niet dit keer. Een andere keer. Heus. Je gelooft me toch wel, liefje?
Mijn adem stokt.
The Dark Crystal is nergens meer te bekennen. Weg! Uit de winkel verbannen! Zie je, zo zeg ik tegen mezelf, dat komt ervan als je kansen niet grijpt wanneer ze voor je voeten uitgestrooid worden. Mijn wereld stort ineen. Ik ben niet meer te redden.
Scène 3.
Ik bevind me in de Free Record Shop, een winkel waar ik liever niet ben. Waar alles twee keer zo duur is. Waar je ouders desondanks hun cd’s kopen. Zucht.
Het is pas enkele momenten later. Ik ben de zaken nog steeds op een rijtje aan het zetten. Zou ik toch maar gewoon verder gaan met leven? Even kijken bij de dvd’s. De ‘d’ van Dark Crystal. En daar staat ‘ie. Vijftien euro.
Goed.
En oh ja, ik heb vanavond ook al een klein stukje gekeken. Ach ja, een avontuurlijke poppenfilm.