Uitslag raden

Iemand vindt een lijk. Het bloed zit tegen drie muren. Het onderzoeksteam spreekt de vader van het slachtoffer. En schoolvrienden. Het onderzoek is in volle gang, de aflevering wordt langzaam interessant.

Annemieke roept: “Hij heeft het gedaan! Die ene!” Het gissen vangt aan zodra het programma begint. En bijna altijd heeft ze ’t al bij het juiste eind voordat de makers zelfs maar in de buurt komen van het prijsgeven van hun clou.

Zo kijk ik nooit televisie. Ik wacht geduldig hoe het verhaal zich ontvouwt, in de hoop dat ik op een gegeven moment word verrast met een leuke twist. Dat heeft een filosofische grondslag: het gaat me om ‘going there’ in plaats van ‘getting there’.

Meestal probeer ik mijn vriendin vriendelijk te verzoeken om alsjeblieft de uitslag niet te verklappen. Ik kijk liever hoe de interessante details zich een voor een opstapelen. Ik blijf graag in spanning zoals de makers het bedoeld hebben. En ook als de uitkomst voor de hand ligt gaat het me er om hoe de ontknoping in beeld wordt gebracht.

Hoe lief ik het ook vraag, mijn verzoek heeft weinig effect. Ze gaat er ondanks alles gewoon mee door.

Na de doelpunten in de derde en twintigste minuut zei Annemieke: “Ah nee, niet zo snel al! Nu hebben de Tsjechen alle tijd om terug te komen en drie keer te scoren!”

We hadden de tv net zo goed uit kunnen zetten.