Vacuümliefde

Bekijk het onderstaande YouTube-filmpje en lees mijn commentaar met inachtneming van het risico dat een van de mooiste films van de laatste jaren er misschien iets minder mooi door wordt.

Het gaat om “‘Lost in Translation'”:http://en.wikipedia.org/wiki/Lost_in_Translation_%28film%29. Geschreven en geregisseerd door Sofia Coppola, met Bill Murray en Scarlett Johansson in de hoofdrollen.

In de film ontmoeten een meisje (Johansson) en een man (Murray) elkaar in Tokio. Normaal zouden de twee nooit nader kennis hebben gemaakt, maar door de merkwaardige omstandigheden ontstaat een bijzondere band.

De laatste scène is een van mijn favorieten. Daarin treffen ze elkaar nog heel even. In een mensenmassa omhelzen ze elkaar. Murray fluistert iets in Johanssons oor. Daarna lijken ze definitief afscheid te nemen.

‘Lijken’, want iemand heeft het gefluister digitaal versterkt en ontcijferd.

De tekst schijnt dus te zijn: “I have to be leaving. But I won’t let that come between us. OK?”

Ik vind dat jammer. En dat heeft te maken met wat ik ‘vacuümliefde’ noem.

Vacuümliefde is liefde, of verliefdheid, in een vacuüm. Je bent met een meisje, je hebt samen de roes doorgemaakt van een wild feest of een goed gesprek. Er is een band ontstaan, maar er is meer. Je hebt gevoelens voor haar ontwikkeld, hoewel je weet dat het nooit iets kan worden, want ze is getrouwd, of jij, of ze gaat morgen voor altijd naar Amerika, of jij. Toch besluit je je liefde te uiten, al was het door hem simpelweg uit te spreken, om nog even te kunnen zwelgen in pure romantiek. Voor zo lang als het duurt.

Vacuümliefde is liefde die buiten een bepaalde plek in ruimte en tijd niet kan bestaan. Het is liefde zonder enig doel dan de schoonheid van het moment.

(Ik heb dit geprobeerd te verwerken “in Sneeuwdorp”:https://nielsthooft.com/boeken/ – door Kever te laten besluiten “verliefd voor het weekend” te worden op Veerle.)

Lost in Translation is wat mij betreft een film over vacuümliefde. Het is niet alleen de bijzondere band tussen de hoofdrolspelers die de film zijn emotionele kracht geeft, maar ook de kennis dat die band niet van permanente aard kan en zal zijn.

En dan fluistert Bill Murray doodleuk dat de romance vervolg krijgt. Ja doei!

Ik heb altijd verondersteld dat hij iets zei als: “Ik ben blij dat ik je heb leren kennen, althans een beetje. Het ga je goed, mijn liefste.” Dat vind ik persoonlijk honderd keer mooier.

Gelukkig kan ik zelf geen woorden onderscheiden in de digitale versterking van Murrays gefluister. Ik bedoel, het kan zijn dat de maker van het filmpje het niet goed heeft verstaan. Toch? Ik blijf in elk geval graag in mijn eigen versie geloven…

Dit is de website van Niels ’t Hooft