Vader zoekt vader
Terwijl heel de wereld met opengesperde ogen aan ‘The Lord of the Rings’-marathons gekluisterd zat, keek ik ‘De Passievrucht’. In recensies heb ik regelmatig gelezen dat de film niet zo interessant is als je het boek van Karel Glastra-Van Loon al hebt gelezen. Wel, ik heb het boek niet gelezen, maar desondanks wist de film […]
Terwijl heel de wereld met opengesperde ogen aan ‘The Lord of the Rings’-marathons gekluisterd zat, keek ik ‘De Passievrucht’.
In recensies heb ik regelmatig gelezen dat de film niet zo interessant is als je het boek van Karel Glastra-Van Loon al hebt gelezen. Wel, ik heb het boek niet gelezen, maar desondanks wist de film me amper te boeien.
Het verhaal vertelt over een vader die ontdekt dat hij altijd al onvruchtbaar is geweest. Hij wil ontdekken wie de biologische vader van zijn zoon is. Lastig gezien het overlijden van de moeder, tien jaar geleden. Wat volgt is een chaotische zoektocht; in mijn ogen een slechte ‘whodunnit’ omdat alle ‘verdachten’ zo onwaarschijnlijk en oppervlakkig zijn, dat je al weet dat de ‘dader’ dichter bij huis moet zijn dan de hoofdrolspeler denkt. Ik gokte meteen aan het begin goed: het is inderdaad het enige personage, naast de vader en de zoon, dat enigszins wordt uitgediept.
Mijn belangrijkste klacht gaat over de twee vrouwelijke hoofdrolspelers. Ellen, de nieuwe vriendin, komt vooral bitchy en egoïstisch over; je begrijpt niet waarom de hoofdrolspeler bij haar blijft. Monica, de overleden vrouw, wordt neergezet als een geile slet. Aangezien ze wordt gespeeld door Carice van Houten vind ik dat op zich niet erg, ook omdat ze graag haar borsten laat zien. Behalve dat de film verder amper nuance aanbrengt: de stelling van Ellen, dat Monica een domme misstap maakte toen ze zichzelf door een ander liet bezwangeren, is de enige aanwijzing die de film geeft dat Monica een lieve meid zou kunnen zijn, waar de hoofdrolspeler ooit gelukkig mee was.
De Passievrucht is verder nogal traag, het is een film die de tijd neemt om zijn verhaal te vertellen. Het hele zaakje komt verder overigens prima over: er wordt goed geacteerd en ik heb me geen moment geërgerd aan slecht geluid, zoals bij ‘Phileine zegt sorry’. En ik kon ook wel glimlachen om de verwijzing naar ‘The Pink Panther’, waarbij vader en zoon inspecteur Clouseau en hulpje Cato imiteren.