Verhaaltjes op televisie

Als je ’s avonds door een straatje in een gemiddelde woonwijk loopt en ergens naar binnen kijkt, zul je zien dat er bijna overal intens naar zo’n rechthoekig kastje wordt gestaard.

De mensen kijken naar verhaaltjes op televisie.

Ik kan me er nog steeds om verwonderen dat deze verhaaltjes zó innemend kunnen zijn dat hele volksstammen er passief van achter een scherm gaan hangen. Dat veel mensen na een dag werken van alle mogelijke avond-invullingen kiezen voor de beeldbuis. Dat ze kiezen voor onderuitzakken en passief volgen. Ze praten vaak niet eens met elkaar.

Eigenlijk alles op tv is een verhaaltje. Reclames, tv-series, films, documentaires, spelprogramma’s, zelfs items in het journaal. Ze zijn altijd met ruwweg dezelfde spanningsboog opgebouwd, met een kop en een staart en een stuk of twee hoogtepunten along the way. Er is iets met dat format, dat het waanzinnig interessant maakt.

Dit format kom je zeker niet alleen op tv tegen, maar ook in muziek, in videogames, in boeken. Joseph Campbell schreef in ‘De held met de duizend gezichten’ hoe heldenmythes van alle culturen treffende overeenkomsten vertonen. Zelfs wanneer we een gesprek voeren conformeren we dat aan deze fijne universele structuur. Het leven zelf staat er model voor: je wordt geboren, je gaat door bergen en dalen, en je sterft.

En wat ik me nou afvraag is hoe het kan dat juist televisie zo populair is geworden en waarom het er nog steeds niet op lijkt dat daar verandering in komt. Wat maakt het staren naar zo’n rechthoekig kastje nou leuker dan het lezen van Controllerboy?